www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
Πρόλογος - Ο Σταυρός της Αγάπης...

Πρόλογος
Σταυρός και Ανάσταση! Δύση και Ανατολή. Χειμώνας και άνοιξη. Πόνος και χαρά. Δεν μας υποσχέθηκε ο Χριστός, ότι δεν θα πονέσουμε στη ζωή αυτή. Ο πόνος στη ζωή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Αλλά με την Ανάσταση ο πόνος γίνεται η πύλη, για να περάσει η χαρά.

• Χωρίς Ανάσταση ο πόνος είναι άπονος.

• Χωρίς Ανάσταση ο σταυρός του πόνου είναι καθήλωση χωρίς αποκαθήλωση.

• Χωρίς Ανάσταση ο πόνος είναι οδύνη χωρίς ηδονή. Η αμαρτία είναι η ηδονή, που οδηγεί στην οδύνη. Η εν Χριστώ ζωή είναι οδύνη, που οδηγεί στην ηδονή. Πόσο γλυκά είναι τα καρφιά, όταν μετά το κάρφωμα, μετά τον πόνο, έρχεται η Ανάσταση!

Σημειώνει σχετικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Γλυκείς οι ήλοι και ει λίαν οδυνηροί. Το γαρ μετά Χριστού πάσχειν και υπέρ Χριστού, του μετ’ άλλων τρυφάν αιρετώτερον» (Ε.Π.Ε. 5,202-204). Μετάφραση: Γλυκά είναι τα καρφιά, έστω κι αν είναι πολύ οδυνηρά. Γιατί το να πάσχεις μαζί με το Χριστό και για το Χριστό, είναι πολύ προτιμότερο απ’ του να ευφραίνεσαι με άλλους.

Ο πόνος είναι το πατητήρι του Σταυρού, που αποστάζει το γλυκύτατο κρασί της Αναστάσεως. Όποιο ποτήρι κι αν δοκιμάσουμε εδώ, υπακούοντας στο θέλημα Του, θα το βρούμε γεμάτο θεία ευφροσύνη «εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας» Του.
 
• Το ν’ αντισταθεί κανείς σ’ έναν τύραννο, που καταπιέζει όλους, είναι γενναίο.

• Το ν’ αντισταθεί σ’ ένα πάθος αμαρτωλό, που τον βασανίζει, είναι πιο γενναίο.

• Το ν’ αντισταθεί στο χείμαρρο, που λέγεται κόσμος, είναι ηρωικό.

• Το ν’ αντισταθεί σ’ αυτόν, που κανένας δεν μπόρεσε ποτέ ν’ αντισταθεί, αυτό είναι το ηρωικώτερο και το γενναιότερο.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός αντιστάθηκε στον τύραννο εκείνο, που κανένας δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί κανένας φιλόσοφος δεν μπόρεσε να τον ξεπεράσει και να μη τον υπολογίσει κανένας πλούσιος δεν μπόρεσε να τον εξαγοράσει και να τον δωροδοκήσει κανένας έξυπνος δεν μπόρεσε να τον ξεγελάσει.
Καί ο τύραννος αυτός είναι ο θάνατος. Όλοι υποτάχτηκαν στο θάνατο. Ένας υπήρξε ο ανυπότακτος. Ένας τον δέχτηκε εκούσια, για να τον κατατροπώσει.

• Ο Χριστός του Σταυρού είναι ο υποτακτικός.

• Ο Χριστός της Αναστάσεως είναι ο ανυπότακτος.
Στο Σταυρό θαυμάζει κανείς την υπακοή και την υποταγή, που δεν θυσιάζει απλώς το θέλημα, αλλ’ ανεβάζει πάνω στον πιο οδυνηρό Σταυρό. Ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φίλιπ 8,8).
Στην Ανάσταση βλέπουμε το Χριστό ανυπότακτο, επαναστάτη. Δεν παραδίνεται για πολύ στην εξουσία του θανάτου. Δεν παραμένει στη φυλακή του Άδη. Δεν μπορούσε να παραμείνει. «Ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής» (Πράξ. 2,24). Στην Ανάσταση ο Χριστός είναι ο θεϊκός επαναστάτης εναντίον του μεγάλου τρομοκράτη, που λέγεται θάνατος, άδης.

Στον Άδη ο Χριστός ρίχνει τη βόμβα της Θεότητός Του, ή μάλλον της θεϊκής παντοδυναμίας Του, συντρίβει το σκοτεινό του κράτος, σπάει τα κλείθρα και τις αμπάρες, ανοίγει τις πόρτες στο απόρθητο μέχρι τότε λημέρι του θανάτου και ελευθερώνει τον Αδάμ.

Μέχρι πότε θα κυριαρχεί η τρομοκρατία; Οι αντιτρομοκρατικές δυνάμεις πρέπει να οργανωθούν, για να εξουδετερώσουν τους τρομοκράτες και τους ληστές. Αυτό απαιτεί η Ελληνική κοινωνία, όπου το οργανωμένο έγκλημα και η τρομοκρατία δρουν ασύδοτα

Μέχρι πότε ο τρομοκράτης θάνατος θα κρατούσε δεσμίους τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ; Ο Ιησούς Χριστός οργανώνει την αντιτρομοκρατική Του επίθεση. Δεν είναι επίθεση χωρίς απώλειες. Νίκη χωρίς θυσίες δεν γίνεται. Ανάσταση χωρίς Σταυρό δεν υπάρχει. Πραγματοποιεί, τρόπον τινά, έναν ελιγμό ο Χριστός, για να εξαπατήσει τον εχθρό. Ανεβαίνει στο Σταυρό, παραδίνεται στον εκούσιο θάνατο ο Αθάνατος. Παραμένει βεβαίως «απαθής τη Θεότητι». Πραγματοποιεί μία «υποχώρηση», προκειμένου να προβεί στη μεγάλη επίθεση. Μιά θυσία, για να γίνει η μεγάλη κατάκτηση.

• Όποιος υποτάσσεται στο Θεό, δεν υποτάσσεται στο θάνατο. το λέγει ο Κύριος: «ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιωάν. 11,25). Πίστη σημαίνει υπακοή. Καί ο πρώτος, στον οποίον εφαρμόζεται το χωρίο αυτό, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Πίστευσε, δηλαδή, υπάκουσε στον Πατέρα και έζησε. Όποιος είναι δούλος του Θεού, αυτός είναι ελεύθερος απ’ το θάνατο.
 
Όταν κάποιος ληστής πηγαίνει σε τράπεζα, φαινόμενο δυστυχώς σχεδόν καθημερινό στη σύγχρονη κοινωνία, προτείνει το όπλο:
—Ψηλά τα χέρια! τα λεφτά σου ή τη ζωή σου!
Ποιός τότε τολμά να μη σηκώσει τα χέρια;
Ο θάνατος, ο μεγάλος ληστής, ούτε καν σου λέει «Τα λεφτά σου η τη ζωή σου». Δεν σου δίνει δυνατότητα επιλογής. Απ ευθείας τη ζωή σου απαιτεί. Και όλοι υψώνουμε τα χέρια και παραδινόμεθα.
Ένας δεν παραδόθηκε στο κράτος του θανάτου. Εκείνος, που ύψωσε τα χέρια πάνω στο Σταυρό. Ο Νικητής του θανάτου. Μόνο γι’ Αυτόν λέγεται ο νικητήριος ύμνος: «Θανάτω θάνατον πατήσας».

•  Όποιος υψώνει τα χέρια στο Θεό με ελπίδα, αυτός δεν υψώνει τα χέρια με φόβο στο θάνατο. Δεν παραδίνεται στο θάνατο. Δεν φοβάται το θάνατο. Και προ παντός, όποιος υψώνει τα χέρια στο Σταυρό, όποιος εκούσια πεθαίνει ως προς την αμαρτία, αυτός παραδίνεται στο θάνατο. Ακούει μυστικά μέσα του το γνωστό ασκητικό: «Αν πεθάνης, πρίν πεθάνης, δεν θα πεθάνης, όταν πεθάνης».

• Όποιος διαλέγει το Σταυρό του Χριστού, όποιος αγόγγυστα συναναβαίνει με το Χριστό στο μονοπάτι του Γολογοθά, αυτός παίρνει για δώρο την Ανάσταση. Γίνεται κοινωνός της Αναστάσεως μόνο όποιος γίνεται κοινωνός του Πάθους. Τονίζει χαρακτηριστικά ο απόστολος Παύλος, ο θερμότερος κήρυκας του Σταυρού και της Αναστάσεως: «Συνετάφημεν διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Περπατάμε αντάμα με τον πόνο εδώ, για να χειραγωγούμεθα αιώνια απ’ την Ανάσταση.
Στό βιβλίο «ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» λίγους στοχασμούς συγκέντρωσα, απ’ εκείνους, που σαν διάκονος του άμβωνος προσφέρω στους χριστιανούς αδελφούς κάθε Μεγάλη Παρασκευή και κάθε Πάσχα.

Σαν αντίφωνο στη φωνή της σταυρωμένης και αναστημένης Αγάπης το μόνο, που σαν αμαρτωλοί μπορούμε να κραυγάσουμε, είναι ο λόγος του ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου» (Λουκ. 23,42).

Αθήνα, Μ. Τεσσαρακοστή 1999.
Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκης
 


Ο  Σταυρός  της  αγάπης

Ο Μονογενής Υιός

Η Αγάπη του Σταυρού δεν περιγράφεται. Αποτελεί μυστήριο. Αν κάποιο αθώο παιδί το αρπάξουν και με πολλά μαστίγια το μαστιγώνουν, δεν θα συγκινηθούμε; Γιατί άραγε δεν συγκινούμεθα απ’ τη θέα του Αθώου, που τον μαστιγώνουν τα μαστίγια του Σταυρικού πόνου;
Τα μαστιγώματα του πάσχοντος Ιησού φανερώνουν την Αγάπη. Τη διπλή Αγάπη:

• Την Αγάπη του Πατέρα στον Υιό «όν αγαπα Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε υιόν ον παραδέχεται» (Εβρ. 12,6). Έναν υιό παραδέχεται απόλυτα ο θεός Πατέρας. τόν παραδέχεται ως κατ’ ουσίαν Υιόν. Είναι ο Μονογενης Υιός. τόν έδωσε να σταυρωθή. Και ο Υιος δέχεται την ευδοκία του Πατέρα. Υπακούει πιστά, απόλυτα. Ο ίδιος ο Υιός παραδίδει τον εαυτό Του στο μαστίγωμα.

• Η δεύτερη αγάπη είναι εκείνη του Αναμαρτήτου Υιού στους αμαρτωλούς ανθρώπους.
Ανοχή, αντοχή, παροχή
Θαυμάζουμε το Σταυρό της Αγάπης. τόν θαυμάζουμε ως ανοχή,
ως αντοχή, ως παροχή.

• Ανοχή ο Σταυρός. Ανέχεται ο Κύριος κατά το εκούσιο Πάθος του. τόν βρίζουν, κι Εκείνος ανέχεται. τόν βλαστημούν, κι Εκείνος ανέχεται. τόν φτύνουν, κι Εκείνος υπομένει. τόν σταυρώνουν κι Εκείνος δεν ανταποδίδει κακό. «Λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει πάσχων ουκ ηπείλει» (Α’ Πέτρ. 2,23).
Και σήμερα ανέχεται ο Κύριος. Όλους μας ανέχεται. Πονάει, που τον ξανασταυρώνουμε με τα πάθη μας, αλλά μακροθυμείΐ. Γιατί ανέχεται και γιατί μας περιμένει να μετανοήσουμε. Και για να μάθουμε κι εμείς ν’ ανεχόμαστε.

• Αντοχή ο Σταυρός. Τι αντοχή κρύβει η ανοχή! Αλλ’ η αντοχή του Εσταυρωμένου δεν έγκειται μόνο στην ανοχή Του, στη μη ανταπόδοση κακών στα κακά που πάσχει. Έγκειται και σε κάτι άλλο.

Οι δικοί μας ώμοι αντέχουν λίγο βάρος. Πόσο αντέχουν όμως οι ώμοι του Σταυρού!

τόν φορτώνουν όσοι τον υποχρέωσαν να άρει το Σταυρό.

τόν φορτώνουν οι σταυρωτές Του.

τόν φορτώνουν οι προ Χριστού.

τόν φορτώνουν οι σύγχρονοι Του.

τόν φορτώνουμε όλοι.

τόν φορτώνουν οι αιώνες.

Σαν να λέγη ο Εσταυρωμένος:
—Βάλτε κι άλλο! Αντέχουν οι ώμοι μου. Είμαι «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1,29).
Μας βλέπει, που σερνόμαστε. Καμπτόμεθα «πολλώ δεσμώ σιδηρώ». Πάνω μας νέα φορτία, νέες αμαρτίες. Μας βλέπει, μας συμπαθεί. Και μας καλεί:
—Φέρε, παιδί μου, κι αυτό σου το βάρος. Εγώ αντέχω. Φέρε κι αυτή την αμαρτία σου. Και γι’ αυτήν βρίσκομαι πάνω στο Σταυρό. Αρκεί να μου την φέρη η μετάνοιά σου. Έλα, μη φοβάσαι. Πλησίασε με πίστη και εξομολόγηση. Συ θα ξεφορτωθείς, γιατί δεν αντέχεις το βάρος, τις τύψεις. Εγώ αντέχω, παιδί μου. Σηκώνω τις αμαρτίες όλων, και τις δικές σου, χωρίς να κάμπτωμαι...

• Παροχή ο Σταυρός! Σε θαυμάζουμε, Κύριε, για την ανοχή σου προς τους σταυρωτές Σου. Σε θαυμάζουμε, Κύριε, για την αντοχή Σου. Αλλά περισσότερο σε θαυμάζουμε για τήν.παροχή Σου. Σταυρώθηκες «παρέχων τω κόσμω το μέγα έλεος». Η ζωή σου,. Κύριε, δόθηκε αντιπαροχή. Για να πάρουμε εμείς τη σωτηρία, Συ έδωσες τον εαυτό σου. Για να κληρονομήσουμε εμείς τη αιώνιο βασιλεία, Συ έδωσες τη ζωή σου.
«Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι».

Ζωγράφοι  της  αγάπης
«Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8)
Ανεκδιήγητος
Αγάπης εγκώμιο! Αυτό για τον εκκλησιαστικό λόγο είναι ο Σταυρός του Χριστού. Αγάπης αποκορύφωμα! Αυτό για το Χριστό είναι ο Σταυρός. Πάνω στο Σταυρό κτυπά πιό δυνατά η καρδιά της αγάπης. Η βραδυά της Μεγ. Πέμπτης για την Ορθόδοξη λατρεία και ζωή είναι η βραδυά της αγάπης. Της παγκόσμιας αγάπης.

• Υπάρχουν μικρές αγάπες με μεγάλο πάθος. Είναι οι αγάπες για φτηνά και πεζά, κάποτε αμαρτωλά πράγματα, όπως η αγάπη ποδοσφαιρικής ομάδας, η αγάπη κομμάτων, η αγάπη χρημάτων, το πάθος της αμαρτίας.

• Υπάρχει η  μεγάλη Αγάπη με μικρό πάθος. Ο Εσταυρωμένος είναι η μεγάλη Αγάπη. Σε πολλούς χριστιανούς είναι μικρό το ιερό πάθος για το Χριστό τόσο μικρό, ώστε αγγίζει τα όρια της απάθειας.

• Υπάρχει και η μεγάλη Αγάπη με το μεγάλο Πάθος. Ο Χριστός η ΑΓΑΠΗ, ο Σταυρός το ΠΑΘΟΣ.
Πώς να διηγηθεί κανείς την αγάπη του Σταυρού;
—Κάποτε -λέγει μία παληά παράδοση- ζητήθηκε να πούνε από ενα μικρό διήγημα με τη σειρά τα άστρα, οι άγγελοι και οι άνθρωποι.

• Τα άστρα διηγήθηκαν την ιστορία τους, πώς δημιουργήθηκαν. Διηγήθηκαν, δηλαδή, το μεγαλείο του θεού, την καταπληκτική λειτουργία της δημιουργίας. Και σαν τέλειωσαν τη διήγηση, άρχισαν όλα μαζί να τραγουδούν το τραγούδι της δημιουργίας. Άκουσε το διαστημικό αυτό τραγούδι ο ψαλμωδός Δαβίδ και συμπλήρωσε: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. 18,1).

• Ήρθε η σειρά των αγγέλων. Διηγήθηκαν τη δική τους ιστορία: τη δόξα και τη λάμψη του Θεού. Στο τέλος πήραν τις λύρες τους και τραγούδησαν το τραγούδι της θεϊκής δόξας: «Άγιος Άγιος Άγιος Κύριος Σαβαώθ πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου».

• Ύστερα ήρθε η σειρά των ανθρώπων. Αποφάσισαν να διηγηθούν, Τι άλλο; την αγάπη του Θεού. Προσπάθησαν να συντάξουν το διήγημα του Σταυρού, μα δεν τα κατάφεραν. Και ρώτησαν το σπουδαίο άνθρωπο, τον Άνθρωπο του Θεού, τον Παύλο:
—Γιατί δεν μπορούμε να διηγηθούμε, όπως θα θέλαμε, την αγάπη του Θεού;
Και ο Παύλος, ο κήρυκας του Σταυρού, απάντησε: —Μα γίνεται αντικείμενο διηγήσεως το άνεκδιήγητο; ο Σταυρός είναι ανεκδιήγητος. Είναι η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού. Είναι το μυστήριο της αγάπης.
Και συμπλήρωσε: «Χάρις ουν τω Θεώ επί τη ανεκδιηγήτω αυτού δωρεά» (Β’ Κορ. 9,15).
Σαν άκουσαν οι άνθρωποι τον απόστολο Παύλο να μιλάει για το ανεκδιήγητο της αγάπης, αρκέστηκαν να ψάλλουν: «Τι ανταποδώσομεν τω Κυρίω περί πάντων, ων ανταπέδωκεν ημίν;» (Ψαλμ. 105,3).

Για όλες τις δωρεές δοξάζουμε τον Κύριο. Μα πάνω από όλα τον δοξολογούμε για το Σταυρό της αγάπης Του. Λέγει χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος: «τόν κοινόν ημών Δεσπότην διά τα άλλα πάντα ανυμνούντες, ου διά τούτο μάλιστα ανυμνούμεν, δοξάζοντες, εκπληττόμενοι διά τον Σταυρόν, διά τον θάνατον εκείνον τον επάρατον; Ου τούτο άνω και κάτω σημείον ο Παύλος ποιείται της αγάπης αυτού της περί ημάς, το αποθανείν; Το υπέρ τοιούτων αποθανείν;» (Ε.Π.Ε. 33,598).

Μετάφραση: τον Κύριο όλων μας, όταν τον ανυμνούμε για όλα, δεν τον ανυμνούμε κυρίως γι’ αυτό, δοξάζοντας Τον, δηλαδή, και θαυμάζοντας τόν για το Σταυρό, για το θάνατο εκείνον τον καταραμένο; ο Παύλος αυτό δεν αναφέρει συνέχεια ως απόδειξη της αγάπης Του για μας, το ότι πέθανε; το ότι πέθανε για τέτοιους αμαρτωλούς;

Πώς ο Ίδιος ζωγραφίζει την ΑΓΑΠΗ;
Θα έπρεπε να ήμουν περίφημος ζωγράφος, μεγάλο ταλέντο, που το πινέλο του το καθοδηγεί το χέρι του Θεού, για να μπορούσα να ζωγραφίσω στην καρδιά σας την Αγάπη του Σταυρού. Δεν είμαι τέτοιος θεόπνευστος ζωγράφος. Υπάρχουν όμως στην Καινή Διαθήκη εικόνες θεοπνεύστων χρωστήρων. Ας θαυμάσουμε το έργο τους.
Και πρώτα, ας δούμε πώς ζωγραφίζει την αγάπη του Σταυρού ο ίδιος ο Χριστός!
Την παρουσιάζει σαν την πιο ωραία ενέργεια του Θεού, σαν το πιο πολύτιμο δώρο Του. Μιλώντας στο Νικόδημο, λέγει ο Κύριος της αγάπης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή εδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτον  μη απόληται, αλλ’ εχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3,16). Η άπειρη αγάπη του Αθώου. Όταν ένα αθώο παιδί το ρωτάς: «Πόσο μ’ αγαπάς;», εκείνο ανοίγει τα χεράκια του και σου λέγει: «Τοοοοοοόσο σ’ αγαπάω».

Αυθόρμητα ανοίγει τα άχραντα χέρια του το Αθώο Παιδί του Θεού, ο Υιός της Παρθένου, και λέγει: «ούτως ...», τόσο πολύ! Η Αγάπη του Θεού στο ζενίθ της προσφοράς της.

Πώς ζωγραφίζει ο Παύλος την ΑΓΑΠΗ;
Ο απόστολος Παύλος είναι ο εραστής της σταυρωμένης Αγάπης, ο κήρυκας του λόγου του Σταυρού. Πώς ζωγραφίζει, λοιπόν, την Αγάπη του Σταυρού ο μεγάλος Απόστολος;

• Ο Σταυρός, κατά τον Παύλο, είναι η ταυτότητα του Χριστού.
—Το όνομά σου, Χριστέ;
—ΑΓΑΠΗ!
—Το επίθετό σου, Χριστέ;
—ΑΓΑΠΗ!
—Η διεύθυνση της κατοικίας σου, Χριστέ;
—Ο Σταυρός της ΑΓΑΠΗΣ!
—Το επάγγελμα σου, Χριστέ;
—Το έργο της ΑΓΑΠΗΣ.
Να τα Παύλεια λόγια, που ζωγραφίζουν, που αποτυπώνουν τα στοιχεία της ταυτότητας του Χριστού της Αγάπης: «Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, οτι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,10)

• Κι άλλη παράσταση της Αγάπης του Σταυρού έχει ο Παύλος. Είναι η εικόνα της απαγωγής και των λύτρων. Η τραγωδία του ανθρώπου μοιάζει με περιπέτεια απαγωγής, θύμα του Απατεώνα, του Διαβόλου, ο άνθρωπος. Πήρε το πλάσμα απ’ τον Πλάστη, το παιδί του Θεού απ’ το οικείο περιβάλλον του και το έκλεισε στη γη του πόνου, στη φρίκη της αμαρτίας, στο άντρο του θανάτου. Για την απελευθέρωση του απαχθέντος ανθρώπου χρειάζονταν λύτρα.
Αυτό κάνει ο Χριστός πάνω στο Σταυρό: Καταβάλλει τα λύτρα, για την απολύτρωσή μας, για την εξαγορά μας απ’ το σκλαβοπάζαρο της αμαρτίας και του θανάτου. Είναι ο Λυτρωτής .«Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γαλ. 3,13). Και ψάλλουν οι λελυτρωμένοι το βράδυ της Μεγ. Πέμπτης: «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγαγες άνθρώποις Σωτήρ ημών δόξα Σοι» (απολυτίκιο Μεγ. Παρασκευής).

• Και μ’ άλλο τρόπο ζωγραφίζει ο Παύλος την Αγάπη του Σταυρού. Ο Σταυρός είναι το φιλί της ζωής. Φανταστείτε τραυματία να ψυχορραγεί. Κάποιος σκύβει πάνω του, του δίνει το φιλί της ζωής και τον ζωντανεύει... Ο Χριστός δίνει το φιλί της ζωής όχι μόνο σ’ έναν, αλλά σ’ όλους τους ανθρώπους, αφού όλοι είναι βαθειά χτυπημένοι κι ετοιμοθάνατοι. Μας δίνει το φιλί όχι της ζωής εκείνης, που θα ζωντανέψουμε μεν για λίγο, αλλά σε κάποια στροφή της πορείας μας θα ξανασυναντήσουμε πάλι το θάνατο. Μας προσφέρει το φιλί της αιωνίου ζωής. «Ο θεός, πλούσιος ων εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην αυτού, ην ηγάπησεν ημάς, και οντάς ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ» (Έφεσ. 2,4-5).

Πώς  ζωγραφίζει  ο  Πέτρος  την  ΑΓΑΠΗ;
Ο Σταυρός δεν στέκει σ’ ένα τόπο, σ’ ένα χρόνο, για έναν άνθρωπο. Προχωρεί. Και προχωρώντας ο Εσταυρωμένος, αφήνει τα ίχνη Του. Είναι τα ίχνη της Αγάπης. Τα ζωγραφίζει ο άλλος μεγάλος Απόστολος, ο Πέτρος. Και πίσω απ’ τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό ζωγραφίζει πολλά πρόσωπα, χιλιάδες πιστούς. Ακο-λουθούν πιστά τα ίχνη της εσταυρωμένης Αγάπης. Μικροί εσταυρωμένοι πίσω απ’ το Μεγάλο Εσταυρωμένο. «Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπο-γραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν αυτού» (Α’ Πετρ. 2,21).
Ο Σταυρός περπατά. Η Αγάπη καρφώθηκε, αλλά δεν παρέμεινε ακίνητη. Περπατά ακούραστα, διασχίζει τη γη και την ιστορία, πάντοτε ματωμένη. Προχωρεί και προσφέρεται. Προχωρεί και θυσιάζεται. Η Αγάπη ζητάει και τα δικά σου πόδια, για να τρέξη και σήμερα. να καλύψη τις ανάγκες των ανθρώπων. Να προσφέρει το Χριστό, που ο κόσμος ζητάει.

Πώς  ζωγραφίζει  ο  Ίωάννης  την  ΑΓΑΠΗ;
Την Αγάπη του Σταυρού ζωγραφίζει ο μαθητής της Αγάπης. Αυτός υπήρξε θεατής του Σταυρού «εκ του σύνεγγυς». Οι λοιποί απόστολοι παρακολούθησαν τα ποικίλα θαύματα του Χριστού. Το μεγάλο όμως θαύμα, το θέαμα του Σταυρού, ένας μόνο μαθητής το παρακολούθησε. Είναι ο Ιωάννης ο θεολόγος και ευαγγελιστής.
Θυμόταν πάντοτε ο Ιωάννης τις σταγόνες απ’ το πανάγιο Αίμα του Διδασκάλου. Είναι το Αίμα, που στάζει απ’ τις πληγές Του. Σαν να συλλέγει ο Ιωάννης το Αίμα, που τρέχει σταγόνα - σταγόνα. Το Αίμα γίνεται λουτρό. Μέσα σ’ αυτό πλένονται ψυχές και καθαρίζονται. Όλες οι ψυχές των αγίων είναι εξαγνισμένες στο Αίμα του Χριστού, στο λουτρό του Αίματος. ΣτηνΑποκάλυψη ο Ιωάννης τραγουδάει το τραγούδι της Αγάπης, την ωδή του αγαπημένου Ιησού την ωδή «τω αγαπήσαντι ημάς και λούσαντι ημάς από των αμαρτιών ημών εν τω αίματι αυτού» (Αποκ. 1,5).

Το  σπουδαιότερο  έργο
Πρώτο και δεύτερο έργο
Από τα δυό έργα του Θεού, απ’ το έργο της πλάσεως και απ’ το έργο της αναπλάσεως, ποιο είναι το δυσκολώτερο; Με το πρώτο έργο δημιούργησε όλο τον κόσμο, έπλασε και τον άνθρωπο. Με το δεύτερο έργο ανέπλασε τον άνθρωπο, ανακαίνισε τον κόσμο. Στο πρώτο έργο: "Εφτιαξε τόσα άστρα. Στο δεύτερο: Έφτιαξε ένα Σταυρό. Αυτο το Σταυρό βλέπουμε και προσκυνούμε τη Μ. Παρασκευή.
Τόσο δύσκολο είναι να φτιάξει κανείς ένα σταυρό; Δυό ξύλα καρφωμένα είναι ο σταυρός. Ενώ το να φτιάξεις ένα άστρο είναι δύσκολο. Και όμως, απείρως δυσκολώτερο είναι να φτιάξεις ένα Σταυρό, όταν ο Σταυρός αυτός είναι ο Σταυρός του Γογλοθά.

• Πόσο ζυγίζει ένα άστρο; Εκατομμύρια τόνους. Απείρως περισσότερο ζυγίζει ο Σταυρός του Ιησού Χριστού. Ασήκωτο το βάρος του Σταυρού. Πάνω του βρίσκεται φορτωμένο το βάρος σύνολης της αμαρτίας. Της δικής μου αμαρτίας, της δικής σου αμαρτίας, της αμαρτίας όλων των ανθρώπων.

• Πόσο λάμπει ένα άστρο; Τόσο πολύ, ώστε η λάμψις του φτάνει μέχρι τη γη μας, κι ας είναι δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακρυά. Κι από όλα τα άστρα, ο ήλιος λάμπει περισσότερο. Είναι άλλο άστρο λαμπρότερο απ’ τον ήλιο; Μόνο ένα: ο Σταυρός του Χριστού. Το φως των αστέρων εξαφανίζεται μόλις προβάλλει ο ήλιος το φως του. Έτσι και το φως του ήλιου εξαφανίστηκε μόλις ο Θεός άναψε το μεγαλύτερο πολυέλαιο της αγάπης Του, το Σταυρό του Υιού Του. «Από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην, έως ώρας ενάτης» (Ματθ. 27,45).
Ο Σταυρός είναι το σπουδαιότερο έργο.

• Για να κάνει ο Θεός το πρώτο έργο, το έργο της δημιουργίας, χρησιμοποίησε λόγο και χώμα.

• Για να κάνει το δεύτερο, το έργο της αναδημιουργίας, χρειάστηκε λόγο και αίμα. Και ποιο λόγο; Το δικο Του Λόγο, το Θεό Λόγο, τον Υιο Του. Και ποιο αίμα; το Αίμα του Υιού Του, του σαρκωμένου Υιού Του.

• Για το πρώτο έργο, το έργο της δημιουργίας, χρειάστηκε ένας μάστορας. Ο Χριστός είναι ο πρωτομάστορας, που κατασκεύασε τα πάντα. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν» (Ιωάν. 1,3). Ο Χριστός είναι ο «παντεχνήμων Λόγος», κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

• Για να γίνει το δεύτερο, το έργο της αναδημιουργίας, χρειάστηκε ο πρωτομάστορας αυτός να θυσιαστεί πάνω στη σκαλωσιά του, στο Σταυρό.

Το  έργο  του  Σταυρού
Θέλετε να δούμε το έργο του Σταυρού, το συγκινητικώτερο για μας έργο της αγάπης;

• Αν ρωτήσουμε τον προφήτη Ησαΐα, θα μας πει: Είναι έργο παγκόσμιας θεραπείας. «Αυτός ετραυματίσθη διά τας αμαρτίας ημών... τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησ. 63,5). Με το δικό Του πλήγωμα στο Σταυρό γιατρευτήκαμε όλοι εμείς. Η δική Του πληγή, δική μας πηγή ιάσεως. Δεν γνωρίζω αν το ΕΣΥ είναι το καλύτερο σύστημα υγείας. Γνωρίζω όμως, οτι ΕΣΥ, Χριστέ μου, είσαι η συστηματική και μόνιμη σωτηρία, αφού σταυρώθηκες για μένα.

• Αν ρωτήσουμε τον Ιωάννη το Βαπτιστή, θα μας πει: ο Σταυρός είναι έργο παγκόσμιας θυσίας. Μας τον δείχνει και λέγει: «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1,29). Η θυσία η δική Του είναι λύτρωση δική μας. «Ον εκήρυξεν Αμνόν Ησαΐας έρχεται επί σφαγήν εκούσιον και τον νώτον δίδωσιν εις μάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσματα, το δε πρόσωπον του ουκ απεστράφη από αισχύνης εμπτυσμάτων» (Δοξαστικό αίνων Μεγ. Πέμπτης).

• Αν ρωτήσουμε τον άλλον Ιωάννη, το Μαθητή της Αγάπης, θα μας πει: ο Σταυρός είναι έργο παγκόσμιας καθάρσεως. Αναφέρεται στο Αίμα του Χριστού, που στάλα-στάλα στάζει απ’ το Σταυρό, και λέγει: «Το αίμα Ιησού Χριστού καθαρίζει ημάς, από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάν. 1,7).

• Αν ρωτήσουμε τον απόστολο Παύλο, εκείνον, που αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλον το Σταυρό και έγινε το ισχυρότερο μεγάφωνο του Σταυρού, θα μας πεί: ο Σταυρός είναι έργο παγκόσμιας ειρήνης και συμφιλιώσεως. Βλέπει ο Παύλος τον Ιησού σαν ειρηνοποιό, ν’ απλώνει τα ματωμένα χέρια Του, να ενώνει τα «διεστώτα», και λέγει: «Αποκατήλλαξε τα πάντα εις αυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς» (Κολασ. 1,20).

• Αν ρωτήσουμε έναν από τους Μεγάλους Πατέρας, τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, θα μας πει: ο Σταυρός είναι έργο παγκόσμιας αγάπης. Μας αγάπησε, γι’ αυτό σταυρώθηκε. Βλέπει ο ιερός Πατήρ τους χλευασμούς και τους εμπαιγμούς των εχθρών του Χριστού, των τότε και των τώρα, ακούει τα λόγια της συγγνώμης απ’ τον Εσταυρωμένο, και ρωτάει: Υπάρχει καρδιά, που δεν συγκινείται απ’ την Αγάπη του Σταυρού; Και πέτρα σκληρή ακόμη νάναι η καρδιά σου, κερί μαλακό θα γίνη, βλέποντας την Αγάπη του Σταυρού: «ότανίδης και σχήμασι και πράγμασιν αυτόν χλευαζόμενον, και προσκυνούμενον μετά τοσαύτης κωμωδίας, και κονδυλιζόμενον, και τα έσχατα πάσχοντα, καν αυτόλιθος ης, κηρού γενηση παντός απαλώτερος, και πάσαν εκβαλείς από της ψυχής φλεγμονήν» (Ε.Π.Ε. 12,322).

Μετάφραση: Όταν δεις, πόσο χλευάζεται και με πράξεις και με κινήσεις, όταν δεις πως υστέρα από τόση κοροϊδεία προσκυνείται, όταν δεις να εξευτελίζεται και να υποφέρει τον έσχατο πόνο, κι αν ακόμα από πέτρα είναι η καρδιά σου, θα μαλακώσει πιο πολύ απ’ το κερί, και θ’ απαλλαγείς από κάθε ψυχική έξαψη.
Οι  εχθροί  του  Σταυρού  για  το  Σταυρό
Ρωτήσαμε πολλούς φίλους του Σταυρού. Ας ρωτήσουμε τώρα και εχθρούς του Χριστού. Άθελά τους μας παρουσιάζουν το έργο του Σταυρού. «Γλώσσα λανθάνουσα, ταληθή λέγει».

• Ας ρωτήσουμε τον Καϊάφα, τον αρχιερέα των Ιουδαίων τη χρονιά της σταυρώσεως... Εκτελούσε την αρχιερατική του θητεία, όταν του έλαχε ν’ αντιμετώπιση το δύσκολο πρόβλημα του Ιησού. Προφήτευσε. Κάποτε ο Θεός προφητεύει και με ασεβείς. Όπως στην Παλαιά Διαθήκη μετέφερε τροφή στον προφήτη του με το στόμα ενός κόρακα, έτσι με το στόμα ενός ασεβούς αρχιερέως, που ήταν χειρότερος από κόρακα, μεταφέρει την αλήθεια για το έργο του Σωτήρος. Προτείνει ο Καϊάφας στο Ιουδαϊκό Συνέδριο το θάνατο του Ιησού. Και λέγει: «Συμφέρει ημίν, ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος» (Ιωάν. 11,50). Πράγματι, μας συμφέρει ν’ αποθάνη ένας για όλους. Ο Ένας και Μοναδικός για όλους τους μηδενικούς.
Πάνω στο Σταυρό έγινε η διάσπαση του ατόμου. Ά-τομος ο Χριστός, άτμητος. Άτμητος με τον Πατέρα, αφού είναι αχώριστος με τη Θεότητα. Άτμητος με τον άνθρωπο, αχώριστος με την ανθρωπινή φύσι. Και όμως, ο Άτμητος ετμήθη, όπως ο Αόρατος όράθη, ο Άχρονος δρομολογήθηκε στην τροχιά του χρόνου.

Πάνω στο Σταυρό γίνεται η διάσπαση του Ατόμου, που λέγεται Ιησούς. Χωρίζεται η ψυχή Του απ’ το σώμα Του, ενωμένα όμως και τα δυό με τη Θεότητα. Έτσι με τη διάσπαση αυτή έχουμε τη βόμβα της αγάπης, που ονομάζεται Σταυρός. Έχουμε όχι δύναμη, όχι υπερδύναμη, αλλά την παντοδυναμία του Χριστού, που με το έργο του Σταυρού συντρίβει το κράτος του θανάτου και του Διαβόλου.

Ας ρωτήσουμε και τους άλλους εχθρούς του Σταυρού. Όλη η συμμορία κάτω απ’ το Σταυρό, γραμματείς, φαρισαίοι, πρεσβύτεροι, αρχιερείς. τόν κοιτάζουν εμπαικτικά πάνω στο Σταυρό καρφωμένο και λέγουν: «Άλλους έσωσε ν, εαυτόν ου δύναται σώσαι»(Ματθ. 26,42). Αλήθεια, λέγετε, σεις οι εχθροί. Η γλώσσα σας, χωρίς να το θέλει, ομολογεί δυό μεγάλες θεολογικές αλήθειες.

Ο  αρνητής  όμολογητής
«Τούτον τον Ιησούν, ον ημείς εσταυρώσατε»
(Πράξ. 2,36)
Ηφαίστειο  και  ήλιος
Αισθάνομαι αδύνατος, να μιλήσω για το δυνατό θέαμα του Σταυρού. Αισθάνομαι ψυχρός, να μιλήσω για την καυτή αγάπη του Σταυρού. Αισθάνομαι μικρός, να μιλήσω για το μεγαλύτερο γεγονός των αιώνων, τη Σταύρωση του Ιησού. Γι’ αυτό ας αφήσουμε να μιλήσει για τον Εσταυρωμένο ο πρώην αρνητής Του! Είναι ο Πέτρος ο απόστολος.
Πώς έφθασε ν’ αρνηθεί το Διδάσκαλο; Πώς μπόρεσε μπροστά σε μιά παιδίσκη να πει: «ουκ οίδα τον άνθρωπον» (Λουκ. 22,57); Αυτός δεν είναι, που πριν λίγες μόνο ώρες είχε δηλώσει: «Μετά σου έτοιμος ειμί και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,33); Πώς τώρα άλλαξε;
Κατά καιρός ξεσπάει το ηφαίστειο της Αίτνας στη Σικελία. Φοβερή η λάβα του. Το ηφαίστειο βρισκόταν εν υπνώσει. Κοιμόταν. Ξαφνικά ξυπνάει. Και η λάβα του ξαπλώνεται στη γύρω περιοχή απειλητικά.

Ηφαίστειο ήταν η καρδιά του Πέτρου. Θερμόαιμος. Κόχλαζε από αγάπη στο Χριστό. Αλλά το ηφαίστειο σε κάποια στιγμή βρέθηκε εν υπνώσει. Το έσβησε η δειλία. Ο Πέτρος έγινε άρνητής. Για λίγο όμως, για πολύ λίγο. Αμέσως ξαναφούντωσε το ηφαίστειο της αγάπης μέσα του.

• Το πρώτο ξέσπασμά του, η πρώτη λάβα του: τα καυτά δάκρυα της μετανοίας του. «Εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς» (Λουκ. 22,62).

• Ύστερα το μεγάλο ξέσπασμα του ηφαιστείου της πυρακτωμένης καρδιάς του: Η ομολογία και το κήρυγμα. Όπως με τίποτε δεν σταματά η λάβα ενός ηφαιστείου, έτσι με τίποτε, με καμμιά δύναμη δεν μπορούσε να σταματήσει η ευλογημένη φωτιά του κηρύγματος του Πέτρου: «ου δυνάμεθα α είδομεν και ηκού-σαμεν μη λαλείν» (Πράξ. 4,20).

• Μόλις έλαμψε στην οικουμένη ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ήλιος της Εσταυρωμένης αγάπης, το φως του φυσικού ηλίου καλύφτηκε. Σκοτείνιασε ο φυσικός ήλιος. «Και σκότος εγένετο εφ’ όλην την γην, του ηλίου εκλείποντος» (Λουκ. 23,44).Έχουμε έκλειψη του φυσικού ηλίου. Την ίδια ώρα συνέβηκε έκλειψη και στους δυό πνευματικούς ήλιους, στις καρδιές του Ιούδα και του Πέτρου. Προδότης ο ένας, αρνητής ο άλλος. Τότε γιατί τον ένα δεν θέλουμε να τον βλέπουμε, ενώ τον άλλον, τον Πέτρο, τον καλούμε και να μας διδάξει;

• Άλλο μερική έκλειψη και άλλο ολική έκλειψη του ήλιου. Στην ψυχή του Πέτρου συνέβη μερική και στιγμιαία έκλειψη του ήλιου. Για λίγα δευτερόλεπτα τον αρνήθηκε. Αμέσως, με το λάλημα του πετεινού, ξημέρωσε, ξανάστραψε ο ήλιος της πίστεως και της αγάπης του Χριστού. Πώς; Με τη μετάνοια. «Τρίτον αρνησάμενος ο Πέτρος, ευθέως το ρηθέν αυτώ συνήκεν αλλά προσήγαγέ σοι δάκρυα μετανοίας ο Θεός, ιλάσθητί μοι και σώσόν με» (αντίφωνο ζ’ Μεγ. Παρασκευής).

• Στην ψυχή του Ιούδα συνέβηκε ολική έκλειψη. Ολική και παντοτεινή. Και βυθίστηκε για πάντα στο αιώνιο σκοτάδι.
Χριστέ μου! Φώτισε ξανά τις ψυχές, όπου έχει γίνει ολική έκλειψη της πίστεως, προτού να φτάσουν στο αιώνιο σκοτάδι!

Δυνατός  ο  Εσταυρωμένος
Θερμός κήρυκας του Σταυρού και της Αναστάσεως ο απόστολος Πέτρος. Μόνο ο Παύλος μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ρωτάμε, λοιπόν, τον Πέτρο, ποιος είναι αυτός, που «κρεμάται επί ξύλου». Ρωτάμε τον Πέτρο, γιατί σ’ αυτόν ανέθεσε ο Χριστός να μας στηρίζει. Προείδε τη μετάνοια και την επιστροφή του και είπε: «Και συ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. 22, 32). Μας στηρίζει ο πεσμένος Πέτρος, για να μη κλονιστούμε, αλλά να παραμείνουμε στερεοί στην πέτρα της Πίστεως. Κι ο Πέτρος στην πρώτη του ομιλία μετά την Πεντηκοστή, δίνει τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας του Ιησού: Σταυρώσατε -λέγει- «Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα από του Θεού αποδεδειγμένον δυνάμεσι και τέρασι και σημείοις» (Πράξ. 2,2). Ο Χριστός είναι ο Ιησούς απ’ τη Ναζαρέτ. Άνδρας απεσταλμένος από το Θεό. Η δύναμη Του αποδεικνύεται ατράνταχτη. Ο Σταυρός Του είναι η δύναμη Του.

Ο Σταυρός του Ιησού είναι η δύναμη, που σάρωσε τα πάντα. Η γη είχε καταντήσει σκουπιδότοπος της αμαρτίας. Και ο Θεός έκανε επιστράτευση για την καθαριότητα. Επιστράτευσε το Γυιό του, το μονάκριβο παιδί του. Ήρθε και σάρωσε τα σκουπίδια της αμαρτίας. Και το σάρωθρο είναι ο Σταυρός του Χριστού.

Αλλά και με άλλη έννοια ο Σταυρός του Χριστού σάρωσε τα πάντα. Υπάρχει ένας σεισμός, που γκρεμίζει και τα πιο γερά οικοδομήματα. Είναι ο σεισμός του χρόνου. Όλα τα σαρώνει ο χρόνος. Όλα τα είδωλα και όλες τις ιδεολογίες. Ένα δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει να γκρεμίσει: το Σταυρό του Χριστού. Επιχείρησαν ολόκληρα καθεστώτα και αυτοκρατορίες, παλαιά και στον αιώνα μας, να γκρεμίσουν το Σταυρό του Χριστού, να σβήσουν τη λάμψη Του. Έπεσαν. Ο Σταυρός νίκησε. Και θα παραμείνει ασάλευτος μέσα στους αιώνας, υψωμένος στις καρδιές των ανθρώπων.

Ο Σταυρός είναι η συμπύκνωση της αγάπης. Είναι η ζωή της αγάπης γι’ αυτούς, που πεθαίνουν από έλλειψη αγάπης.

Οι  δυό  ζυγαριές
Προχωρεί ο απόστολος Πέτρος παρέχοντας τα στοιχεία του Ιησού: «Υμείς δε τον άγιον και δίκαιον ηρνήσασθε, και ητήσασθε άνδρα φονέα χαρισθήναι υμίν» (Πράξ. 3,14). Τι είναι ο Ιησούς; ο άγιος και δίκαιος. Ο άγιος. Ο μόνος άγιος σε απόλυτη έννοια, «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν».
Τη Μεγάλη Παρασκευή στήνονται μπροστά μας δύο ζυγαριές.

• Η μια είναι ζυγαριά ανθρώπινη. Η ζυγαριά της προτιμήσεως των ανθρώπων. Απ’ το ένα μέρος ο Άγιος και Δίκαιος, ο Ιησούς απ’ το άλλο ο Βαρραβάς. Απ’ το ένα μέρος ο Ευεργέτης απ’ το άλλο ο κακούργος. Και ο Πιλάτος στήνει τη ζυγαριά να ζυγίσει ο λαός. «Τίνα θέλετε από των δύο απολύσω υμίν;» (Ματθ. 27,21). Ας μη μιλάμε για το αισθητήριο του λαού, για την κρίση του λαού, για τη γνώμη του λαού. Τη στιγμή, που στη ζυγαριά του λαού βάρυνε ένας κακούργος Βαρραβάς περισσότερο απ’ τον Ευεργέτη Χριστό, δόθηκε η χαριστική βολή σ’ αυτό που ονομάζουμε έτυμηγορία του λαού.
Κάποιος Βαρραβάς μέσα μας ζυγίζει, Κύριε, περισσότερο από Σένα! Κάποιο πάθος ληστρικό μας κλέβει την αγάπη μας από Σένα. Αγαπάμε πρόσωπα και πράγματα, κόμματα και συμφέροντα, υλικά πράγματα και αμαρτωλές επιθυμίες περισσότερο από Σένα. Και αυτό είναι ένα ξανασταύρωμά Σου στην εποχή μας!

• Η άλλη είναι θεϊκή ζυγαριά. Ο Σταυρός είναι η ζυγαριά του Θεού, η ζυγαριά της αγάπης του Θεού. «Εν μέσω δύο ληστών ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο Σταυρός σου». Απ’ το ένα μέρος της ζυγαριάς όλες οι αμαρτίες του κόσμου, όλα τα εγκλήματα, όλες οι αδικίες, όλοι οι αμαρτωλοί. Απ’ το άλλο μέρος μια σταγόνα, μόνο μια σταγόνα απ’ το Αίμα του Εσταυρωμένου. Την τελευταία στιγμή στο μέρος των αμαρτωλών προστίθεται κι ένας κακούργος είναι ο ληστής. Τίποτε, ούτε αυτό το βάρος των εγκλημάτων αλλάζει το αποτέλεσμα. Η ζυγαριά γέρνει στο μέρος, όπου το Αίμα του Χριστού.
Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με το Αίμα του Αγίου και Αμώμου.
Οι  δυό  δίσκοι
Τη Μεγάλη Παρασκευή δυό άγγελοι περιφέρουν δίσκο.

• Ο ένας συλλέγει τις σταγόνες απ’ το Αίμα, που στάζει απ’ το Σταυρό του Χριστού. Τις προσφέρει δώρο στην Εκκλησία, που είναι η τράπεζα του Αίματος δώρο στους αμαρτωλούς, που έχουν ανάγκη απ’ τη μετάγγιση του λυτρωτικού Αίματος του Χριστού.

• Ο άλλος άγγελος συλλέγει τα δάκρυα των αμαρτωλών, που μετανοούν. Πρώτος ρίχνει τον οβολό του στο δίσκο αυτό ο Πέτρος. Προσφέρει τα δάκρυα της μετανοίας του. Ύστερα ο ληστής. Στη συνέχεια ο Ρωμαίος εκατόνταρχος. Και να, ο άγγελος περνά κι από μπροστά μας. Έχουμε δάκρυα; τα δάκρυα της μετανοίας είναι το δώρο της γης στον ουρανό.
Χριστέ! Το Αίμα Σου άφθονο, τα δάκρυα μας λίγα. Δος μας δάκρυα μετανοίας. Κάνε να σχιστούν και τα βράχια της καρδιάς μας! Σπάσε τη σκληροκαρδία μας! Από την πλευρά σου «εξήλθεν αίμα και ύδωρ» (Ιωάν. 19,34). Απ’ την πλευρά μας δεν έχουμε δάκρυα. Δος μας μετάνοια. Έτσι, ώστε τα δάκρυα μας να σμίξουν με το δικό σου Αίμα.
Κύριε, λύτρωσε μας απ’ την αδιαφορία και τη σκληροκαρδία.

Μεγάλη  Παρασκευή
«Ειστήκεισαν δε παρά τω σταυρώ...»
(Ιωάν. 19,35)

Κουστωδίες
Δεν είχε μόνο κουστωδία. Είχε και συνοδεία. Ο Ιησούς πορεύεται προς το Σταυρό. Πορεύεται με το Σταυρό. Πορεύεται πάνω στο Σταυρό. Πορεύεται μετά το Σταυρό. Μόνος; Έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Θέλησε μόνος. «Εκουσία Σου βουλή Σταυρόν υπέμεινας, Σωτήρ» (κάθισμα δ’ ήχου). Διάλεξε μόνος το δρόμο του Πάθους, που είναι μονόδρομος σωτηρίας για μας.
Μόνος από πλευράς πάθους και βιώσεως του πόνου. Μαζί με άλλους από πλευράς εκτελέσεως της θανατικής αποφάσεως. Μαζί του η κουστωδία.

• Κουστωδία οι οπλισμένοι στρατιώτες.

• Κουστωδία οι μανιώδεις Ιουδαίοι.

• Κουστωδία όσοι προσήλθαν στον κήπο της Γεθσημανή «μετά
μαχαιρών και ξύλων» (Ματθ. 26,47).

• Κουστωδία στην αυλή του αρχιερέα Καϊάφα, όπου οι πληρωμένοι «μπράβοι» φωνάζουν: «Ένοχος θανάτου εστί» (Ματθ. 26,66).

• Κουστωδία στο πραιτώριο του Πιλάτου, όπου τα μίσθαρνα όργανα του θρησκευτικού κατεστημένου μεταξύ Αναμαρτήτου και κακοποιού επιλέγουν τον κακοποιό Βαρραβά. Βαρραβάδες θέλει ο κόσμος δεν θέλει το Χριστό.

• Κουστωδία στο πραιτώριο του Πιλάτου, όπου τα κατευθυνόμενα πλήθη φωνασκούν ρυθμικά πότε το «Σταυρωθήτω» (Ματθ. 27,22-23) και πότε το «Άρον άρον, σταύρωσον αυτον » (Ιωάν. 19,15).

• Κουστωδία, όταν ο ηγεμόνας, ο Πιλάτος, παραδίδει τον άοπλο στους οπλισμένους στρατιώτες. Κι εκείνοι με τη σειρά τους «συνήγαγον όλην την σπείραν» (Ματθ. 27, 27). Η αγάπη παραδίδεται στα χέρια της κακίας.

• Κουστωδία οι αρχιερείς, που έσυραν το αρχιερατικό τους κύρος μέχρι το Σταυρό και διέσυραν το αξίωμά τους και εξευτέλισαν την αξιοπρέπειά τους, όταν σχημάτισαν συγχορδία με τους φαρισαίους, λέγοντας: «Καταβάτω νυν από του σταυρού, ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμεν επ’ αυτώ» (Ματθ. 27,42).

• Κουστωδία οι σταυρωτές, που συναγωνίζονταν σε μανία, ποιος θα κτυπάει πιο δυνατά τα καρφιά, για να ικανοποιήσουν τα σαδιστικά τους ένστικτα...
Παντού κουστωδία. Και στον τάφο ακόμα (Ματθ. 28,65-66). Παντού περικυκλωμένος ο Ιησούς. Πάντοτε, μέσα στην ιστορία, περικυκλωμένος από ασεβείς, που τον περιπαίζουν, που τον βλασφημούν.

Συνοδεία
Μόνο οι κουστωδίες των εχθρών υπάρχουν; «Σημείον αντιλεγόμενον» ο Χριστός. Για τους εχθρούς ο επικίνδυνος, που πρέπει να εξοντώνεται απ’ τα καθημερινά δρώμενα. Για τους φίλους ο λατρευτός Σωτήρας.
Πάντοτε κοντά Του θα βρίσκεται και η συνοδεία της αγάπης. Ψυχές, θαμπωμένες απ’ τη σταυρωμένη Του αγάπη, αφωσιωμένα τόν ακολουθούν.
Έχει ο Χριστός ανάγκη από συνοδεία; Δεν είναι εκείνος, που συνοδεύεται από σμήνη αγγέλων και αρχαγγέλων; Σε ποιο απ’ τα θεοφανικά γεγονότα δεν συνοδεύεται από αγγελικές δυνάμεις; Απ’ την πρώτη Του παρουσία στον κόσμο, κατά τον Ευαγγελισμό, μέχρι το Σταυρό, την Ανάσταση, την Ανάληψη και τη Δευτέρα

Παρουσία δορυφορείται και διακονείται από αγγέλους. Και όχι μόνο άγγελοι, αλλά και άνθρωποι παντού τον συνοδεύουν. τόν ακολουθούν. Σημειώνει ο Ευαγγελιστής: «Ηκολούθησαν αυτώ οι όχλοι» (Ματθ. 4,25).

Βεβαίως, άλλο είναι ν’ ακολουθής το Χριστό στη λεωφόρο των θαυμάτων, και άλλο να τον ακολουθής στο ανηφορικό μονοπάτι του Σταυρού. Άλλο να τον ακολουθείς στις χαρές, και άλλο να τον συνοδεύεις στους πόνους. Άλλο νάσαι μαζί Του στο γάμο της Κανά, όπου το νερό γίνεται γλυκό κρασί, και άλλο νάσαι μαζί Του στο Γολγοθά, όπου το ποτήρι είναι κατάμεστο από «χολήν και όξος» (Ιωάν. 19,29).

Αξιοθαύμαστες οι μορφές εκείνες, που αψηφώντας απειλές και άμεσους κινδύνους, ακόμα και το θάνατο, ακολούθησαν τον Ιησού στην όλη πορεία του Πάθους.

• Θαυμάζουμε τα άστρα, που σχηματίζουν δορυφορικό χορό γύρω απ’ τον ήλιο.

• Περισσότερο θαυμάζουμε τους αγγέλους,  που δορυφορούν τον Τριαδικό Θεό.

• Ακόμα περισσότερο θαυμάζουμε τους ανθρώπους, που δορυφορούν τον Εσταυρωμένο. Ας υποκλιθούμε μπροστά τους.
Τα πρόσωπα αυτά, η συνοδεία του Σταυρού, είναι κυρίως γυναίκες. Σαν νάθελε το γυναικείο γένος ν’ αποκαταστήση το κακό της Εύας.

• Η Εύα, με την παρακοή της, μας έβγαλε απ’ τον παράδεισο. Η νέα Ευα, η Παναγία, μαζί με τις άλλες άγιες γυναίκες, συνοδεύουν τον υιό της υπακοής στην πράξη για τα θυρανοίξια του παραδείσου.

• Η Εύα εκείνη άπλωσε τα χέρια της στο ξύλο της παρακοής, σε μία πράξη, που μας στοίχισε τόσο φρικτά. Οι νέες Εύες, οι άγιες γυναίκες, στο φόντο του Πάθους, διακονούν Εκείνον, που άπλωσε τα χέρια στο ξύλο της υπακοής, στο Σταυρό, στο δένδρο της ζωής. «Διά ξύλου ο Αδάμ παραδείσου γέγονεν άποικος. Διά ξύλου δε Σταυρού ο ληστής Παράδεισον ώκησεν» (από τους μακαρισμούς της Μεγ. Παρασκευής).

Μετάνοια  και  αγάπη
Γυναίκες κυρίως η συνοδεία του Σταυρού. Αν κυβερνούσαν γυναίκες, θα σταυρωνόταν ο Χριστός; Σήμερα σίγουρα. Γυναίκες τόν σταυρώνουν και τόν ξανασταυρώνουν. Καρφώνονται χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο. Και ο Πιλάτος, που υπογράφει τη φρικτή θανατική ποινή για κάθε αθώο βρέφος, είναι γυναίκα! Φόνισσα η μάνα, που συγκατατίθεται, ή μάλλον οδηγεί το βρέφος της, το μικρό Χριστό, στο Γολγοθά της εκτρώσεως.

Σήμερα έχει κι από πολλές γυναικείες υπάρξεις ξερριζωθεί η ευαισθησία, η ευγένεια, η λεπτότητα. Αλλά τότε, στο ιστορικό του Πάθους, άνδρες κυρίως αποτελούσαν την κουστωδία των σταυρωτών, θηρία της νύχτας θα τους ονόμαζε ο Ψαλμωδός. «Εν αυτή διελεύσονται πάντα τα θηρία του δρυμού. Σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι» (Ψαλμ. 103,20-21). Σκυλιά λυσσασμένα τους ονομάζει ο ιερός υμνογράφος: «Εκύκλωσαν κύνες ωσεί πολλοί, εκρότησαν, Άναξ, σιαγόνα σην ρα-πισμώ» (θ’ ωδή κανόνος Μ. Παρασκευής).

Υπήρξαν βεβαίως και άνδρες στη συγκινητική συνοδεία του Πάθους. Στο όλο σκηνικό βλέπουμε και ανδρικά φωτεινα πρόσωπα. Διακρίνουμε:

• Το μαθητή των δακρύων, τον Πέτρο, που κάλυψε το αίσχος της αρνήσεως με το πικρό του κλάμα τη νύχτα της Μ. Πέμπτης (Ματθ. 26,75).

• Το ληστή, που θεολόγησε από τον άμβωνα του δικού του σταυρού (Λουκ. 23,42).

• τόν εκατόνταρχο, που η καρδιά του σείστηκε μαζί με τις πέτρες του Γολγοθά (Ματθ. 27,54).

• Οι άνθρωποι του ανωνύμου πλήθους, που πήγαν στο Γολγοθά ως θεατές εγκληματικής περιέργειας, αλλ’ επέστρεψαν θαυμαστές της θεϊκής ενεργείας και χτυπούσαν τα στήθη τους για τη συνενοχή τους (Λουκ. 23,48).
Οι άνδρες της συνοδείας του Πάθους, πλην ενός, του Ιωάννη, του μαθητή της αγάπης, συνοδεύουν το Χριστό, χειραγωγούμενοι απ’ τη μετάνοια. Αν δεν ήταν η μετάνοια, να τους πάρει από το χέρι και να τους οδηγήσει στο Χριστό, ποιος απ’ αυτούς θα τολμούσε ν’ ανήκει στη συνοδεία Του;
Τις γυναίκες όμως τις χειραγωγεί στη συνοδεία του Πάθους η αγάπη, όπως και τον Ιωάννη, τον κατ’ εξοχήν μαθητή της αγάπης. Η φλογερή αγάπη τους κάνει να συνοδεύουν το Χριστό παντού, και στη σκληρή ανάβαση στο Γολγοθά και στην οδύνη του Σταυρού και στην τόλμη της αποκαθηλώσεως και στον τάφο.
Ήλθε  η  Παναγία
Η αγάπη της μητέρας συνοδεύει τον Υιό στο μαρτύριο Του. Η Παναγία του Πάθους είναι η γενναιότερη, αλλά και συμπαθέστερη Παναγία. Δίπλα απ’ το στασίδι του Υιού της, το Σταυρό, το στασίδι το δικό της, του μητρικού πόνου.

• Είχε έλθει η ώρα να εκπληρωθεί η προφητεία του Συμεών: Ρομφαία θα ξεσχίση την καρδιά σου (Λουκ. 2,35). Η χαρά της αγκαλιάς κρύβει την πίκρα του μέλλοντος για κάθε μητέρα. Τώρα η μεγάλη Μητέρα δεν σφίγγει τον Υιό της στη στοργική της αγκαλιά. Τώρα τον βλέπει καθηλωμένο στην αγκαλιά της πιο μεγάλης οδύνης. Και γίνεται και η δική της οδύνη μεγάλη κι ο δικός της σταυρός βαρύς. «Υιέ μου, πού το κάλλος εδυ της μορφής σου; Ου φέρω καθοράν σε αδίκως σταυρού-μενον» (απόστιχα της Μεγ. Παρασκευής).

• Είχε έλθει η ώρα να συνοδεύση η Μητέρα τον Γιο της σ’ ένα άλλο γάμο. Σ’ εκείνον, στο γάμο της Κανά, τον συνώδευσε, για να ευλογηθεί η ένωση ανδρός και γυναικός. Τώρα τον συνοδεύει ως Νυμφίο στο γάμο του Σταυρού, για να ολοκληρωθεί η ένωση Θεού και ανθρώπου, η ζεύξη ουρανού και γης. «Πού πορεύη, τέκνον; Τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον τελείς; Μη έτερος γάμος πάλιν εστίν εν Κανά, κακεί νυν σπεύδεις, ίνα εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποίησης; Συνέλθω σοι τέκνον, ή μείνω σοι μάλλον; Δός μοι λόγον, Λόγε μη σιγών παρέλθης με, ο αγνήν τηρήσας με» (οίκος Μεγ. Παρασκευής).

• Είχε έλθει η ωρα, να επιμεληθεί και ο Γιος τη Μητέρα. Ο Σταυρός είναι η επιμέλεια των αμαρτωλών. Σώζει όλους τους αμαρτωλούς, που με πίστη και μετάνοια προσέρχονται στη χάρη Του. Αλλ’ ο Εσταυρωμένος επιδεικνύει κάποια ιδιαίτερη επιμέλεια, ξεχωριστή φροντίδα, για τη Μητέρα Του. Κάποτε φάνηκε σαν να μη της έδινε σημασία: «Μήτηρ μου και αδελφοί μου ούτοι εισιν οι ακούοντες τον λόγον του Θεού» (Λουκ. 8,21). Τότε η μητρική παρέμβαση, ίσως, να παρεμπόδιζε την καθολική λυτρωτική αγάπη του Χριστού. Τώρα η Μητέρα έχει ανάγκη φροντίδας. Μένει μόνη, αφού ως Παρθένος, ως Αειπάρθενος δεν έχει άλλα σαρκικά παιδιά. Ο Μονογενής Υιός ήλθε η ώρα ν’ αμείψει τη Μητέρα. Την βλέπει με στοργή και της δείχνει το στήριγμά της: «Ιδού ο υιός σου»! Εμπιστεύεται τη Μητέρα της Αγάπης στο μαθητή της αγάπης: «Ιδού η μήτηρ σου»! (Ιωάν. 19,25-27).

Η Παρθένος Μητέρα στον παρθένο μαθητή.
Στο μαθητή της αγάπης προσφέρει το ιερώτερο δώρο. Μεγάλο δώρο στην Εκκλησία η Μητέρα του Κυρίου. Η Εκκλησία «έχει παραλάβει εις τα ίδια» την Παναγία. Και σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Βαβαί της τιμής! Όση τον μαθητήν ετίμησε τιμή!... Διδάσκει ημάς πλέον τι νέμειν ταις μητράσιν. Ώσπερ γαρ εναντιουμένοις τοις γονεύσι περί τα πνευματικά ουδέ ειδέναι χρη, ούτως, όταν μηδέν εμποδίζωσιν, άπαν το εικός απονέμειν αυτοίς δει, και προ των άλλων αυτούς τιθέναι, ανθ’ ων ετεκον, ανθ’ ων ανέθρεψαν, ανθ’ ων μυρία υπέστησαν δεινά» (Ε.Π.Ε. 14,672).

Μετάφραση: Πω, πω, με πόσο μεγάλη τιμή τίμησε το μαθητή! Μ’ αυτή την ενέργεια ο Χριστός μας διδάσκει, να προσφέρουμε κάτι περισσότερο στις μητέρες. Όταν οι γονείς αντιτίθενται στα πνευματικά ζητήματα, δεν πρέπει ούτε και να τους γνωρίζουμε. Έτσι, όταν δεν μας εμποδίζουν καθόλου, οφείλουμε ν’ απονέμουμε σ’ αυτούς όλη τη φυσική αγάπη μας να θέτουμε αυτούς πάνω απ’ τους άλλους, και διότι μας γέννησαν και διότι μας ανέθρεψαν, αλλά και διότι για μας τόσες θυσίες έκαναν.

Πότε  θα  τον  ακολουθήσουμε;
Ήλθε η ώρα και για τη δική μας ένταξη στη συνοδεία του Χριστού. Θέλουμε ν’ ανήκουμε στη συνοδεία Του;
Ας μη σπεύσουμε με επιπολαιότητα ν’ απαντήσουμε. Στον  Πέτρο, που δεν καταλάβαινε την ημέρα εκείνη, τη Μεγ. Πέμπτη, τι σημαίνει συνοδεία του Σταυρού, είπε: «όπου εγώ υπάγω, ου δύνασαί με νυν ακολουθήσαι, ύστερον δε ακολουθήσεις μοι» (Ιωάν. 13,36).

Πότε, Κύριε, θα σε ακολουθήσουμε, αν τώρα δεν μπορούμε; Πότε είναι αυτό το «ύστερον»; Όλο έτσι λέμε: Ύστερα κι ύστερα, αργότερα κι αργότερα. Έχω καιρό. Κι όλο αναβάλλουμε την ένταξή μας στη δική σου αφοσίωσι. Φοβόμεθα το Σταυρό και δεν αποφασίζουμε να σε ακολουθήσουμε. Πότε, Κύριε;
Η πείρα των αγίων σηματοδοτεί το πότε:

• Όταν απαλλαγούμε απ’ τις εξαρτήσεις του κόσμου και με απόλυτη εμπιστοσύνη αφεθούμε στην αγάπη του Χριστού, που έχει το σχέδιο Του για τον καθένα μας.

• Όταν απαλλαγούμε απ’ τη μανία των  υλικών πραγμάτων και την αγάπη του χρήματος. Τη φιλαργυρία άφησε, είπε στο νέο εκείνο, «και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19,21).

• Όταν απαλλαγούμε απ’ το εγώ, που δεν μας αφήνει να μπούμε στο μονοπάτι της θυσίας. Τότε θα εκπληρωθεί η προσταγή του Χριστού: «Απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8,34).

• Όταν ελευθερωθούν τα χέρια μας και τ’ αφήσουμε να μας κρατήσουν καλά οι δύο θυγατέρες του ουρανού, η μετάνοια και η αγάπη. Αυτές θα μας οδηγήσουν στο Σταυρό. Τα δικά Του χέρια για μας είναι τρυπημένα και ματωμένα. Το ένα για τη δική μας μετάνοια. Είναι έτοιμο να περιμαζέψει όλες τις αμαρτίες μας, που η μετάνοια του προσάγει. Το άλλο για την αγάπη. Είναι έτοιμο ν’ αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους με την πιο δυνατή αγάπη.

• Θα μετανοήσουμε; θα συγκινηθούμε απ’ το Πάθος του Σταυρού; Το Αίμα της Μεγ. Παρασκευής θα μας λυτρώσει απ’ τις ενοχές και τις μύριες κολάσεις.

• Θα αγαπήσουμε θερμά «τον αγαπήσαντα ημάς»; Θα μας αμείψει για την αγάπη μας.
Κύριε, όχι σε κουστωδίες εχθρικές, αλλά στην ιερή Σου συνοδεία θέλουμε να συνταχθούμε και να μείνουμε για πάντα.


Η  ταπείνωση  τις  Μ.  Παρασκευής


Του  Χριστού  η  ταπείνωση
Ο Σταυρός είναι η κορυφή της ταπεινώσεως. Αν όλη η Μεγ. Εβδομάδα, είναι πορεία ταπεινώσεως, τη Μεγάλη Παρασκευή ο Κύριος, ανεβαίνοντας «εν τω Σταυρώ», κατεβαίνει στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως. Την ταπείνωση του Σταυρού, του Εσταυρωμένου, βλέπει προφητικά ο Ησαΐας και λέγει: «Εν τη ταπεινώσει η κρίσις αυτού ήρθη» (Ησ. 53,8). Η ταπείνωση του Χριστού έχει άπειρη αξία. Όσο ψηλότερα βρίσκεται κάποιος, τόσο το κατέβασμά του αποτελεί πιο θαυμαστή ταπείνωση. Υπάρχει πρόσωπο υψηλότερο του Χριστού; Και όμως ο ουράνιος κατέβηκε απ’ τα απροσμέτρητα ύψη, για ν’ ανεβάσει εμάς, «πεσόντας τη αμαρτία».

• Η κατάβαση του Χριστού ονομάζεται κένωσις. «Εκένωσεν εαυτόν» (Φιλιπ. 2,13). Την κένωσι αυτή εξυμνεί και ο ύμνος του Μ. Σαββάτου: «Την εν σταυρώ σου θείαν κένωσιν, προορών Αββακούμ, εξεστηκώς εβόα» (ειρμός δ’ ωδής).

• Η συγκατάβαση του Χριστού ονομάζεται σταύρωση. Ανέβηκε στο Σταυρό, για ν’ ανασύρει τον πεσμένο άνθρωπο. Πριν από μερικά χρόνια στην Αθήνα είχαν χαθεί τρία μικρά παιδιά. Όλοι αναστατώθηκαν. Τελικά πού βρέθηκαν τα παιδιά; Ένα φρεάτιο είχαν βρεί ανοικτό και κατέβηκαν στους υπονόμους, που έχουν μεγάλη διάμετρο, στο ρέμα της Καλλιρρόης. Στην αποπνικτική ατμόσφαιρα με τις ακαθαρσίες και τις αναθυμιάσεις κινδύνευαν άμεσα. Επιστρατεύτηκε η άμεση επέμβαση. Πυροσβέστες κατέβηκαν με σκάλες, ψάχνοντας να βρουν τα παρασυρμένα παιδιά, που όμως είχαν καταφέρει να βγούνε από άλλο φρεάτιο...
Στο τούνελ που είχε μπει ο άνθρωπος, δεν υπήρχε διέξοδος. Ζούσε τη βρωμιά της αμαρτίας, πεσμένος στον υπόνομο του κακού. Κι έρχεται ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος, πούναι ο πυροσβέστης της.αμαρτίας. Παίρνει τη σκάλα Του και κατεβαίνει.

Η σκάλα του Χριστού είναι ο Σταυρός. Κατεβαίνει χαμηλά. Μπαίνει «υπό νόμον» και βρίσκει τα χαμένα και μολυσμένα παιδιά Του. Τα αγκαλιάζει. Τα ανεβάζει. Τα πλένει. Τα καθαρίζει. Τα δοξάζει.
Ω, η ταπείνωση του Χριστού! Ο Θεός κατεβαίνει στη γη «ατρέπτως», χωρίς να πάψει νάναι και Θεός. Και δέχεται το οδυνηρό πάθος «απαθώς». Πάσχει ως άνθρωπος. Η Θεότητα όμως «απαθής διέμεινε». Λέγει ένας θαυμάσιος ύμνος: «Προς σε όρθρίζω τον δι’ ευσπλαγχνίαν σεαυτόν τω πεσόντι κενώσαντα ατρέπτως και μέχρι παθών απαθώς υποκύψαντα, Λόγε Θεού την ειρήνην παράσχου μοι, Φιλάνθρωπε» (ειρμός ε’ ωδής Μ. Παρασκευής).

Των  αμαρτωλών  η  ταπείνωση
Ο Χριστός, που η αγάπη τον ανέβασε στο Σταυρό, ταπεινώθηκε. Αλλά κι οι άνθρωποι, που η αμαρτία τους ανέβασαν το Χριστό στο Σταυρό, κι αυτοί ταπεινώθηκαν. Ταπείνωση σημαίνει μετακίνηση. Αν επιμένεις με πείσμα στις θέσεις σου, στα λάθη σου, στα πάθη σου, στις εσφαλμένες αντιλήψεις σου, αυτό λέγεται εγωισμός. Δυστυχώς οι περισσότεροι παραμένουμε αμετακίνητοι στο κακό. Κανένα βήμα δεν κάνουμε. Ο εγωισμός δεν μας αφήνει. Τη Μεγάλη Παρασκευή βλέπουμε, ότι ο Σταυρός συγκλόνισε και μετακίνησε πολλούς αμαρτωλούς.

• Αμαρτωλός ο Πέτρος. Μέσα σε λίγη ώρα αρνήθηκε τρεις φορές το Χριστό. Αλλά δεν παρέμεινε στη θέση του, ή μάλλον στην άρνησή του. Μετακινήθηκε σύντομα, σχεδόν αμέσως. Ένα βλέμμα του Χριστού έφτασε να τον μετακινήσει. Από απαθής θεατής ξανάγινε ευαίσθητος μαθητής. Από άρνητής έγινε θερμός κήρυκας. Από πεσμένος, που βρέθηκε εκείνη την ώρα, έγινε κλαίων αμαρτωλός. Έκλαψε για την άρνηση. Αρνήθηκες; Βλαστήμησες; Αμάρτησες; Μετακινήσου. Κάνε το μεγάλο βήμα της μετανοίας. Ο Εσταυρωμένος περιμένει.

• Αμαρτωλός ο ληστής. Αυτός κι αν ήταν. Βουτηγμένος στην αμαρτία. Αλλά δεν παρέμεινε στη θέση του, στην εγκληματικότητά του. Μετακινήθηκε. Έφτασε η θέα του Εσταυρωμένου να τον μετακινήσει στην αγία μετακίνηση, που ονομάζεται μετάνοια. Μιλώντας στον άλλο ληστή αναγνωρίζει τη δικαία τιμωρία του: «Άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν» (Λουκ. 24,31). Και ύστερα έρχεται η πιο αναπάντεχη μετακίνηση. Ω αυτή η μετακίνηση της Μεγάλης Παρασκευής! Απ’ το σταυρό του ο ληστής κάνει το μεγάλο, το εξαίσιο, άλμα. Μεταπηδά στον ουρανό. Ληστής είναι ο πρώτος ένοικος του παραδείσου.
Τί κάνει η ταπείνωση! Αν παραμείνουμε στον εγωισμό μας, αντί για άλμα προς τον ουρανό, βουτιά θα κάνουμε προς την κόλαση.

• Αμαρτωλός ο εκατόνταρχος. Είναι ο ρωμαίος λοχαγός, ο Λογγίνος, που επιστατεί στο έργο της σταυρώσεως. Αυτός δίνει τη χριστοκτόνο.εντολή: «Ξαπλώστε τον στο Σταυρό! Κτυπάτε τα καρφιά! Πιο δυνατά! Ακόμα πιο δυνατά! Σηκώστε τώρα το Σταυρό! Τρυπήστε του την πλευρά!...». Αυτός είναι ο φρικτός εκτελεστής. Κι όμως σε λίγο μετακινήθηκε. Μόλις είδε «τον σεισμόν και τα γενόμενα», απ’ το στρατόπεδο των εχθρών μεταπήδησε στο στρατόπεδο των θαυμαστών και φίλων. Από σταυρωτής γίνεται ομολογητής: «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος» ( Λουκ. 27,54).

Πόσες τέτοιες μετακινήσεις δεν έχει κάνει μέσ’ στους αιώνες ο Σταυρός! Πότε κι εμείς οι αμαρτωλοί, οι «ανασταυρούντες» τον Κύριο, θα μετακινηθούμε από το στρατόπεδο του κόσμου στην παράταξη των αληθινών πιστών;

• Αμαρτωλή η σπείρα, ο όχλος, που έβριζε, που βλαστημούσε, που έφτηνε, που κορόϊδευε, που φώναζε «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν » (Ιωάν. 19,15). «Ολέθριος σπείρα θεοστυγών, πονηρευομένων, θεοχκτόνων συναγωγή, επέστη, Χριστέ...» (θ’ ωδή Μ. Παρασκευής). Κι όμως σε λίγο τα μέλη της σπείρας μετακινήθηκαν. Τους άλλαξε ο Εσταυρωμένος. Αυτοί που πριν γελούσαν, τώρα κλαίνε για το αμάρτημά τους. Αυτοί, που πριν χτυπούσαν το Χριστό, τώρα χτυπάνε τα δικά τους στήθη από συναίσθηση, από συντριβή. «Και πάντες οι συμπαραγενόμενοι όχλοι θεωρούντες τα γενόμενα, τύπτοντες αυτών τα στήθη υπέστρεφον» (Λουκ. 27,48).
Πώς πήγαν ! Πώς επέστρεψαν!

Των  ασεβών  η  αμετανοησία
Όλοι ταπεινώνονται. Μια μόνο κατηγορία ανθρώπων δεν ταπεινώνεται: οι ασεβείς.
Στ’ αλήθεια, είδατε κανέναν αρχιερέα, κανέναν ιερέα, κανένα θρησκευτικό άρχοντα να κλάψει τότε; Κανένας. Πόσο δύσκολα ταπεινώνονται οι θρησκευτικοί άρχοντες! Τότε, και τώρα δυστυχώς. Πάντοτε οι άνθρωποι του θρησκευτικού κατεστημένου νομίζουν, ότι όλα τα ξέρουν. Καμμιά πνευματική έλλειψη δεν αισθάνονται για τον εαυτό τους. Για τους άλλους είναι το Ευαγγέλιο, όχι γι’ αυτούς! Δεν τους συμφέρει ν’ αλλάξουν, γιατί, αν αλλάξουν, η θρησκεία θα γίνει διακονία, η θέσις θα γίνη θυσία, ενώ αυτοί θέλουν θρόνο, πλουτισμό, δόξα.
Αμετακίνητοι οι ιερείς και οι αρχιερείς του Ισραήλ. Τι δεν έκαναν εναντίον του Χριστού!

• Παρέδωσαν το Χριστό στον Πιλάτο. Αυτοί που έλεγαν «έχομεν νόμον» (Ιωάν. 19,27), στον άρχοντα της Πολιτείας καταφεύγουν, για να εξοντώσουν τον Άγιο. Κάτι που και σήμερα επαναλαμβάνεται. Έχουμε, λένε, δικούς μας νόμους, τους ιερούς κανόνες. Τελικά όμως με πράξη του Κράτους εξοντώνουν τους ανεπιθύμητους. Στον Πιλάτο τους παραδίνουν.

• Χωρίς μάρτυρες δίκασαν τότε οι αρχιερείς τον Κύριο της δόξης. «Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων;» (Μάρκ. 15,63). Δεν έχουν, λένε, ανάγκη μαρτύρων! Η αυθαιρεσία τι να την κάνει τη δικαιοσύνη;

• Οι αρχιερείς τότε ένέπαιζαν το Χριστό. Έβαζαν τους μπράβους τους να τον χτυπάνε. Ω η μανία των ασεβών θρησκευτικών αρχόντων!

Κάποτε ο Μωυσής πήρε εντολή απ’ το Θεό να υψώσει το ραβδί του και να χτυπήσει τον κατάξερο βράχο. Τόκανε. Και αναπήδησε νερό (Έξόδ. 17,5-6). Ο Χριστός τη Μεγάλη Παρασκευή υψώνει το δικό του ραβδί, το Σταυρό του. Βράχια σκληρά συγκλονίζονται. Δάκρυα μετανοίας αναπηδούν απ’ τα μάτια και του ληστή και του Πέτρου και του εκατοντάρχου και των απλοϊκών ανθρώπων. Ένας βράχος δεν κατέστη δυνατόν να ραγίσει: Η καρδιά των τότε αρχιερέων.

Χριστέ μου! Δεν θέλουμε τέτοια καρδιά. Φοβόμαστε τη σκληρότητα (Ρωμ. 2,5). Φοβόμαστε την ασέβεια. Αν δεν μας συγκλονίσει το ραβδί της αγάπης Σου, ο Σταυρός Σου, φοβόμαστε το σιδερένιο Σου ραβδί, το ραβδί της παντοδυναμίας Σου, που συντρίβει τους ασεβείς «ως σκεύη κεραμέως».
Μαλάκωσε την ψυχή μας και χάρισε μας δάκρυα μετανοίας, γιατί σε σταυρώνουμε με τις πολλές μας αμαρτίες.
 
Το  αναλόγιο  του  Σταυρού

Ημέρα  Παθών,  εμπαθών,  απαθών
Τι είναι η μεγάλη Παρασκευή; Ημέρα των Παθών. Τα άγια Πάθη του Κυρίου μας για τα άγρια δικά μας πάθη,. Τα άγια Πάθη, που ξεκινούν από την προδοσία του Ιούδα και κορυφώνονται στο Σταυρό.
Αλλά δεν είναι μόνο ημέρα των Παθών. Είναι και ημέρα των εμπαθών. Η εμπάθεια των Ιουδαίων ανέβασε τον Ιησού στο Σταυρό. Η εμπάθεια κατασκευάζει τα πιο μυτερά καρφιά, που καρφώνει την Αλήθεια, καρφώνει την Αγάπη.
Είναι και ημέρα των απαθών η Μεγάλη Παρασκευή. Με απάθεια πολλοί παρακολουθούν τα άγια Πάθη. Δεν αγγίζουν την καρδιά τους. Δεν συγκλονίζουν την ύπαρξή τους. Δεν συνεγείρουν το νου τους. Δεν συγκινούν τα μάτια τους. Απαθείς μας κάνει η ρουτίνα της ζωής, αλλά κάποτε και η ρουτίνα της λατρείας.

Το  θέατρο  του  Σταυρού
Θέλω να φύγουμε απ’ τους απαθείς. Ν’ αλλάξουμε θέσι στο θέατρο. Ναι, θέατρο είναι ο Σταυρός! Μόνο, που οι υποκριτές, οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι, είναι κάτω από το Σταυρό. Αυτός, που είναι πάνω στο Σταυρό, δεν είναι ο υποκριτής, ο ηθοποιός. Είναι το Θύμα της αγάπης. Είναι το θέατρο, το θέαμα των αιώνων. Πάντα η αυλαία της αγάπης του Θεού θα είναι ανοικτή και στο κέντρο της σκηνής ο Σταυρός. Και πάνω στο Σταυρό Εκείνος, που είναι «ουσία, ου φαντασία» και άνθρωπος, αληθινός άνθρωπος, που πάσχει. Αληθινός Θεάνθρωπος, που σηκώνει τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Αληθινός Θεός, που σώζει.
Ένα θέατρο άγιο και υπερουράνιο ο Σταυρωμένος, «θέατρον και αγγέλοις και ανθρώποις». Είναι θέατρο για την Εκκλησία. Στέκουμε όλοι εκστατικοί και βλέπουμε. «Και ειστήκει ο λαός θεωρών» (Λουκ. 23,35).

Αυτό το θέατρο, η θέα του Σταυρού, το θέατρο όχι των σκιών, αλλά της πραγματικότητας, είναι θέατρο του Λόγου, του παραλόγου, του υπερλόγου.

• Θέατρο του Λόγου, αφού μόνο ο Θεός Λόγος, ο Χριστός, θα μπορούσε να παίξη το ρόλο του παγκόσμιου και αιώνιου Σωτήρα.

• Θέατρο του παραλόγου, αφού μόνο παραλογισμός, ομαδική παράκρουση μπορούσε να οδηγήσει τον Αθώο στο εδώλιο του κατηγορουμένου, τον Αναμάρτητο στο μαστίγωμα, τον Ευεργέτη στο Σταυρό.

• Θέατρο του υπερλόγου, αφού δεν το χωράει η λογική, πώς ένας Θεός πάσχει. Δεν το χωράει η λογική, πώς πάνω στο Σταυρό είναι κρεμασμένες όλες οι δικές μας αμαρτίες, οι αμαρτίες όλων των ανθρώπων, η κακότητα όλων των αιώνων. Δεν το χωράει η λογική, πώς πάνω στο Σταυρό νικήθηκε ο θάνατος και ο Διάβολος. Δεν το χωράει η λογική το μυστήριο του Σταυρού.
Αν η διάσπαση του ατόμου στη Φυσική αποκάλυψε μιά υπερδύναμη, την ατομική βόμβα, που σωριάζει σε ερείπια ολόκληρη πόλη, πάνω στο Σταυρό έγινε η διάσπαση όχι ενός ατόμου της ύλης, αλλ’ η διάσπαση του Θεανθρώπου! Διασπάστηκε, χωρίστηκε η ψυχή Του από το σώμα Του, ενωμένα αμφότερα με τη θεία φύση. Και αυτή η μυστηριώδης διάσπαση του Αδιάσπαστου, του Άτμητου Χριστού, αποκάλυψε όχι την υπερδύναμη, αλλά την παντοδυναμία του Ιησού. Η ατομική βόμβα, που λέγεται Σταυρός, συνέτριψε, κατέστρεψε το κράτος του τρομοκράτη, του θανάτου.

Οι  κομπάρσοι
Ο Ευαγγελιστής παρουσιάζει τους τραγικούς ρόλους των κομπάρσων στο θέατρο του Γολγοθά (Ματθ. 27,28-31). Βγάζουν τον άρραφο χιτώνα. Του φοράνε κόκκινη χλαμύδα. Στεφάνι αγκάθινο στο κεφάλι. Καλάμι εμπαικτικό στο χέρι. Πέφτουν και τον προσκυνάνε κοροϊδευτικά, λέγοντας: «Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ματθ. 27,29). τόν φτύνουν. τόν χτυπάνε στο κεφάλι. τόν ραπίζουν, Του φορτώνουν το Σταυρό. τόν σπρώχνουν. τόν ποτίζουν με χολή και ξύδι. τόν καρφώνουν. τόν υψώνουν καρφωμένο στο Σταυρό.

Πώς ορμάνε λυσσασμένα σκυλιά πάνω σ’ έναν άνθρωπο; Έτσι παίζουν τα λυσσασμένα σκυλιά της κακίας ορμώντας πάνω στον Άκακο. «Εκύκλωσαν κύνες ωσεί πολλοί...».
Και σ’ όλα αυτά ποιά η απάντηση του Θεανθρώπου; Υπομονή και Αγάπη. «Και πάντα υπομείνας, άπαντας έσωσας».

Τα  δυό  αναλόγια
Αλλά στο θέατρο του Σταυρού δεν έχουμε μόνο θέαμα. Έχουμε και άκουσμα. Ακούμε τη Μεγάλη Παρασκευή στους Ναούς τη χορωδία της Εκκλησίας. Ας ακούσουμε και τη χορωδία, που έψαλε στην πρώτη Λειτουργία της Αγάπης, στη Λειτουργία του Σταυρού, κατά τη Μεγάλη Παρασκευή. Απ’ αυτήν άλλωστε τη λειτουργία πηγάζει η χάρη και η δυναμική για όλες τις λειτουργίες στους ορθόδοξους Ναούς.

Τη χορωδία του Σταυρού την αποτελούν τα πιο ετερόκλητα στοιχεία. Ρωμαίοι στρατιώτες, υπηρέτες και δούλοι, κακοποιά στοιχεία του υποκόσμου, γραμματείς και φαρισαίοι, ιερείς και αρχιερείς. σ’ αυτούς προσθέστε και τους δυό ληστές, που είναι συσταυρωμένοι.
Και ψέλνουν σ’ όλους τους ήχους το τραγούδι του μίσους, της απύθμενης κακίας.

• Στον πρώτο ήχο λένε τις βλαστήμιες τον βλαστημούσαν (Ματθ. 27,30). Και τώρα τον βλαστημούν. Και λέγονται και χριστιανοί οι βλάστημοι!

• Στο δεύτερο ήχο οι σαρκασμοί. Σαρκάζουν με τον πόνο Του (Μάρκ. 15,20).

• Στον τρίτο ήχο οι κοροϊδείες. «Ουαί ο καταλύων τον Ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών» (Μάρκ. 15,29).

• Στον τέταρτο ήχο η πρόκληση: «Καταβάτω νυν από του Σταυρού» (Μάρκ. 15,32).

• Στον πλάγιο του πρώτου οι ειρωνείες: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι» (Μάρκ. 15,31).

• Στον πλάγιο του δευτέρου οι ονειδισμοί. τόν χλευάζουν (Ματθ. 27,44).

• Στο βαρύ ηχο οι εμπαιγμοί και οι περιπαιγμοί. «Εξεμυκτήριζον αυτόν» (Λουκ. 23,35).

• Στον πλάγιο του τετάρτου τα γέλια, ανακατεμένα με χυδαίες φράσεις (Λουκ. 25,36).

Όλα αυτά από το ένα αναλόγιο της λειτουργίας του Γολγοθά. Υπάρχει όμως και το άλλο αναλόγιο. Είναι ο Σταυρός. Το αναλόγιο της Αγάπης. Πώς απαντά λοιπόν το αναλόγιο του Σταυρού; Με το τραγούδι της συγγνώμης. Ποτέ, μα ποτέ, δεν τραγουδήθηκε τόσο γλυκά, τόσο δυνατά, τόσο όμορφα η αγάπη, όσο από το αναλόγιο Σου, Χριστέ! Ακούστε την αντιφωνική απάντηση του Σταυρού: «Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34).

Και  δύο  φάλτσα
Είναι τόσο δυνατό το τραγούδι της Αγάπης απ’ τ’ αναλόγι του Σταυρού, που έχουμε τις πρώτες αποσκιρτήσεις απ’ τη χορωδία του κακού. Οι εχθροί συνεχίζουν το τραγούδι του μίσους σ’ όλους τους ήχους.

• Και να το πρώτο φάλτσο. Το φάλτσο στο τραγούδι της βλαστήμιας και γενικά της αμαρτίας ονομάζεται μετάνοια. Και αυτό το ευλογημένο φάλτσο κάνει πρώτος ο ληστής. Συντονισμένος κι αυτός στην αρχή με το τραγούδι του μίσους. Βρίζει κι αυτός και βλαστημάει. «Το δ’ αυτό και οι δύο λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν» (Ματθ. 27,44).

Συμφωνία των δυό ληστών, που αφρίζουν κι αυτοί κατά του Αθώου. Σε λίγο όμως! Ακούγεται η παραφωνία του ενός ληστή. Είναι η παραφωνία της μετανοίας. Η μεγάλη στροφή της μετανοίας: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).

Η μετάνοια είναι το φάλτσο της αμαρτίας. Είναι η παραφωνία στη σατανική συμφωνία. Είναι ο συντονισμός στη συχνότητα του Σταυρού. Ο ληστής έπιασε αυτή τη συχνότητα. Κατάλαβε το νόημα του Σταυρού...

• Σε λίγο απ’ τη χορωδία του μίσους κι άλλος λιποτακτεί. Είναι ο μαέστρος της χορωδίας, ο επί κεφαλής της σπείρας. Ο εκατόνταρχος. Είναι αυτός, που έδωσε το σύνθημα για τα καρφιά, τα σιδερένια, αλλά και τα καρφιά της γλώσσας. Κάποτε η γλώσσα καρφώνει χειρότερα απ’ το μαχαίρι. Ο εκατόνταρχος, συγκινημένος από τα λόγια του Σταυρωμένου, συγκλονισμένος απ’ το σεισμό της γης, εγκαταλείπει την κωμωδία της απιστίας και κάνει το ευλογημένο φάλτσο στη χορωδία της ασεβείας. Ξεσπά σε ομολογία πίστεως: «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ. 27,54).

Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι για κάποιους άλλους. Είναι για μας, για μένα, για σένα για όλους. Πάρτε τη θέση σας στο μυστήριο του Σταυρού. Συντονιστήτε στον τόνο της αγάπης του Σταυρού. Και από όλους τους ήχους ας μάθουμε τους δυό σπουδαιότερους.

• τον ήχο της ομολογίας.

• τον ήχο της μετανοίας.
Κύριε, Σταυρωμένε Λυτρωτά του κόσμου! Πιστεύουμε και ομολογούμε. Είσαι ο Σωτήρας μας. Εμείς σε σταυρώσαμε, με τις αμαρτίες μας. Δέξαι τη μετάνοιά μας. Για να ένταχθούμε κάποτε στο αναλόγι του ουρανού, όπου άγγελοι σε τραγουδούν και δοξολογούν αιώνια.
 
Αμαρτία – Αγάπη - Ασέβεια
Τά δυό ξύλα
Φυτεύτηκε μόνο του το δένδρο του Σταυρού; Πικρός ο καρπός απ’ το πρώτο ξύλο, το ξύλο της παρακοής, το ξύλο της Εδέμ. Ο Αδάμ άπλωσε τα χέρια του κάνοντας παρακοή στο Θεό, κι έκοψε τον καρπό. Κι ήταν πικρός. Μέσα του έκρυβε το απαίσιο σκουλήκι. Η πίκρα απ’ το ξύλο της παρακοής είναι η αμαρτία και το σκουλήκι είναι ο θάνατος. Ο Νέος Αδάμ, ο Χριστός, άπλωσε τα χέρια Του, κάνοντας υπακοή στο Θεό Πατέρα. Άπλωσε τα χέρια στο ξύλο του Σταυρού. Και οι πιστοί όλων των αιώνων δρέπουμε το γλυκύτατο καρπό, που λέγεται σωτηρία.
Τά δυό ξύλα παραλληλίζονται στους ύμνους της Εκκλησίας.

• Το ένα λέγεται ξύλο της παρακοής το άλλο ξύλο της υπακοής. Είναι ο Σταυρός.

• Το ένα είναι το ξύλο του αμαρτωλού πάθους, του παλαιού Αδάμ το άλλο, ξύλο του αγίου Πάθους του Νέου Αδάμ, του Χριστού.

• Το ένα έγινε ξύλο θανάτου το άλλο είναι το ξύλο της Ζωής.

• Το ένα θεωρείται ξύλο τιμωρίας εξορίστηκε ο άνθρωπος απ’ τον παράδεισο το άλλο είναι ξύλο σωτηρίας. Σηματοδοτεί την επάνοδό μας στον παράδεισο. «Διά ξύλου ο Αδάμ παραδείσου γέγονεν άποικος διά ξύλου δε Σταυρού ο ληστής παράδεισον ώκησεν» (μακαρισμοί Μ. Παρασκευής).

Ποιος φύτευσε τα δυό αυτά ξύλα; Το ξύλο της Εδέμ το φύτευσε ο Θεός μόνος Του, το άλλο ξύλο, το Σταυρό, δεν φυτεύεται μόνο απ’ το Θεό. Αν ήταν μόνος Του ο Θεός ή ήταν μαζί με τον προπτωτικό άνθρωπο, ο Σταυρός δεν θα φυτευόταν. Το Σταυρό τον έστησαν τα τρία Α: Η Αγάπη, η αμαρτία, η ασέβεια. Η αγάπη του Θεού, η αμαρτία η δική μας, η ασέβεια των χριστοκτόνων.

• Για την αγάπη του Θεού, όπως ζωγραφίζεται πάνω στο Σταυρό, αναφωνεί ο κήρυκας του Σταυρού, ο απόστολος Παύλος: «Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς, ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Ο Σταυρός είναι το συστατικό της αγάπης, τα διαπιστευτήρια της αγάπης του Θεού.

• Γα την αμαρτία τη δική μας λέγει ο θεατής του Σταυρού, ο μαθητής της αγάπης, ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Το αίμα Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάν. 1,7).

• Για την ασέβεια των σταυρωτών και θεοκτόνων λέγει πάλι ο απόστολος Παύλος: «Επί πλείον προκόψουσιν ασεβείας» (Β’ Τιμ. 2,16). Θα προχωρήσουν σε μεγαλύτερη ασέβεια. Και η μεγαλύτερη ασέβεια είναι η βλασφημία του Χριστού, το σταύρωμα του Χριστού. Προχωρεί ακάθεκτη η ασέβεια και σήμερα. Ακόμα και τη Μεγάλη Παρασκευή ο αέρας μολύνεται με βλασφημίες ασεβών ατόμων.


''Ύστατη Πνοή''
Περισσότερα >>
Βασίλισσα χωρίς Βασίλειο
Βασίλισσα χωρίς Βασίλειο
Γράφει η Κατερί ...
Περισσότερα >>