www.acapus.com Greek         Αγγλικά Last updated 23/12/2004    
    

    

Photo Album
Αναζήτηση

         
  
  
ζ. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΑ

Τα μοναστηριακά αυτά εξαρτήματα είτε αποτελούν χωριστά μοναχικά ιδρύματα, τα γνωστά κελλιά και καθίσματα είτε συνιστούν μικρά πολίσματα χωρίς ιδιαίτερη μεταξύ τους οργάνωση, τα γνωστά με τα ονόματα Καψάλα (30 καλύβες), Μικρά, Αγία ¶ννα (4 καλύβες), Καρούλια (10 καλύβες), Κατουνάκια (10 καλύβες), ¶γιος Βασίλειος (8 καλύβες)
και Προβάτα (5 καλύβες).
Στα πρώτα παραμένουν, όπως προσημειώσαμε, οι ασκητές και στα δεύτερα οι πραγματικοί ερημίτες, που ακολουθούν την αυστηρότερη μορφή του ορθόδοξου μοναχισμού.
Οι κάτοικοι των ιδρυμάτων αυτών και ειδικότερα των ερημητηρίων απομακρύνονται από την πολυσύνθετη και πολυθόρυβη ζωή των ανθρωπίνων ομάδων για να βρουν σε ήσυχους εξωτερικά τόπους την εσωτερική τους γαλήνη. Επιδιώκουν να συναντήσουν "εαυτούς" και να "κατοπτεύσουν τον έσω άνθρωπον" αφού απαλλαγούν από τον κατακλυσμό
των "κοσμικών αγαθών", τα οποία προκαλούν εφήμερη απόλαυση και υλική ευδαιμονία.
Στην προσπάθεια τους αυτή για αυτοθεώρηση και κάθαρση δοκιμάζονται συνεχώς.
Ζουν μόνοι "έγκλειστοι" συνήθως μέσα σε ευτελείς καλύβες, κτισμένες με ξηρολιθιά πάνω στην πέτρα, η μέσα σε σπήλαια γιατί και το λίγο χώμα του σκηνικού της ερήμου το θεωρούν περιττή πολυτέλεια. Όλος ο εξοπλισμός των ερημητηρίων αυτών είναι μια στρωμνή από κλαδιά και χόρτα, μια στέρνα με βρόχινο νερό που πολλές φορές την αντικαθιστά μια στάμνα, ένας ξύλινος σταυρός, λίγες εικόνες, μερικά βιβλία και -όχι σπάνια- τα κόκκαλα κάποιου παλαιότερου ερημίτη, τοποθετημένα σε μια γωνιά.
Το πρόγραμμά τους καλύπτεται με εργασία, νηστεία αγρυπνία και προσευχή.
Με τη σκληρή εργασία τους συντηρούν τα κοκκαλιάρικα σώματά τους και διακονούν φιλάδελφα τόσο τους ανίκανους για κάθε χειρονακτική εργασία γέροντες συνασκητές τους, όσο και τους επισκέπτες τους. Με την εξαντλητική νηστεία και την αγρυπνία τους συνδυασμένη με την προσευχή τους, μυστική ή όχι, ερημώνονται σταδιακά στον έρημο τόπο που ζουν από τα σαρκικά και τα άλλα πάθη τους, γεύονται τη "ζωοποιό νέκρωση" και φθάνουν στην "καλή αλλoίωση", την οποία και διατηρούν με την αδιάκοπη επίκληση του ονόματος του Θεού. Η επίκληση όμως αυτή δεν είναι μια ενέργεια που γίνεται με τα χείλη.
Είναι μια υπαρξιακή εργασία, ένα εσωτερικό βίωμα της παρουσίας του Θεού στο βάθος της προσωπικότητας κάθε προσευχόμενου ερημίτη. Η αδιάκοπη κραυγή του "Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού του ζώντος, ελέησον με τον αμαρτωλόν" είναι η αυτογνωσία του και παράλληλα η βίωση της σωτηρίας του.


Κάποτε ένας επισκέπτης ζήτησε από έναν ερημίτη γέροντα να του εξηγήσει με ποιο τρόπο κατορθώνει να επικαλείται συνέχεια το όνομα του Χριστού, χωρίς να διασπάται η προσοχή του. Και ο πρεσβύτης μοναχός του απάντησε:
-Όλοι οι ύμνοι της Ορθοδοξίας μας με συγκινούν, κλαίω όμως όταν ψάλλω το τρίτο Τροπάριο της Θ' ωδής του Κανόνα της Μεταμορφώσεως:
"Έθελξας πόθω με Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι.
αλλά κατάφλεξον πυρί αύλω της αμαρτίας μου και εμπλήσθηναι της εν σοί τρυφής καταξίωσον,ίνα τας δύο σκιρτών, μεγαλύνω αγαθέ παρουσίας σου ".
Η ζωή λοιπόν των ερημιτών του ¶θω καθώς και των συναδέλφων τους άλλων περιοχών στα πλαίσια της Ορθόδοξης Εκκλησίας συνιστά μια διάσταση ευαγγελικής ζωής, της οποίας οι προοπτικές είναι εσχατολογικές.


Εορτολόγιο - Αλφαβητικό εορτολόγιο
Περισσότερα >>
ΣΤ΄ Μέρος...
Περισσότερα >>