Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Το αίμα που αργά κυλούσε κοίταγα.

Μια σταγόνα που τ’ όνομά μου έγραφε ξεχώρισα.

Την παρατηρούσα.

Στο κενό έπεσε, και χάθηκε.

Από τον ήχο της ζωής ξύπνησα.

Στον λήθαργο του κόσμου έπεσα.

Καπνός από τσιγάρα γύρω μου,

το οξυγόνο μου στερούνε.

Γέλια που στην δυστυχία οδηγούν.

Σιωπηλές κραυγές που βοήθεια ζητάνε.

Έρημος απέραντη,

που αντί για κόκκους άμμου,

ανθρώπους έχει.

Και εκεί, στο βάθος, Στέκεσαι.

Πάνω σε βράχο λαξευμένο ο θρόνος σου.

Και Εσύ Σκαρφαλωμένος πάνω του Αναπαύεσαι.

Στα πόδια Σου, το κρανίο του Πρώτου, σε κοιτάει

συγχώρεση ζητώντας.

Την Δίνεις.

Ο ήχος της δικαιοσύνης αβάσταχτος έγινε,

όταν μαστίγιο την μιμήθηκε.

Η νηνεμία της ειρήνης κατέρρευσε,

όταν στην σάρκα καρφί βυθίστηκε.

Εγωισμός, που αχαριστία γεννάει.

Υπερηφάνεια, που αγνωμοσύνη κυοφορεί.

Αλαζονεία που μνησικακία σπέρνει.

Μα εσύ ήρεμος, αγάπη μοιράζεις.

Τα δακρυσμένα μάτια σου με διάκριση αγκαλιάζουν.

Ανάμεσα από τα βλέφαρα το αίμα ξεπροβάλει,

την δικιά Σου πορεία χαράζοντας.

Στην ίδια πορεία

και το αυλάκι,

που ο σταυρός ξοπίσω του άφησε.

Όλα σε σένα οδηγούν.

Όλες οι πόρτες εσένα κρύβουν.

Το Θεϊκό Σου Μεγαλείο διακρίνεται.

Εμπιστοσύνη συνέχεια σε προδότες δείχνεις.

Και πιο πολύ μετά την προδοσία.

Σαν να ήθελες κάτι να δείξεις.

Και το δείχνεις συνέχεια.

Κάθε μέρα.

Όταν αιωνιότητα ακούραστα χαρίζεις.

Όταν συγχώρεση ακατάπαυστα μοιράζεις.