Μαρτύρων ένδοξες μορφές
Ἡ ἀπαστράπτουσα μορφή, τὶ δόξα ποὺ ξεχύνει,
μοῦ πυρπολεῖ καὶ τὴν καρδιά, φυτεύει τὴ γαλήνη.
Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρό, τὰ σύνορα τοῦ πόνου
διασπᾶ, μὰ τορπιλίζεται, ἀπ᾿ τὴν ἀρὰ τοῦ φθόνου,
ἀνθρώπων καταγέλαστων, οὐτιδανῶν καὶ θλίβουν,
τὰ στήθη ποὺ ἐπάλλοντο, ἀπὸ ἀγάπη. Κρύβουν,
τ᾿ ἀκόρεστα, τ᾿ἀνείπωτα, τ᾿ ἀτίθασα τὰ πάθη,
τὰ κρίματα εἶναι βαριά, θανάσιμα τὰ λάθη,
ἀνθρώπων ποὺ Σὲ σπίλωσαν, μὲ θάνατ᾿ ἀτιμίας,
μὰ ὁ Σταυρὸς Σου γέγονε, δόξας τῆς παγκοσμίας,
σκῆπτρο τὸ ἀκατάλυτο, αἴγλης τῆς οὐρανίας,
σύμβολο κοσμοπόθητο, ἔμβλημ᾿ ἀθανασίας.
Μαρτύρων ἔνδοξες μορφές, σὲ μιὰ φωτοχυσία,
τέρπεσθε καὶ ἀγάλλεσθε καὶ μυστικὴ ἀμβροσία,
εἶναι ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἐράσμιο πρόσωπὸ Του,
ὑμνεῖτε ἔνδοξα Ἐσεῖς, τραγούδι ποὺ σκοπὸ του,
ἔχει τὸ κάλλος τοῦ Θεοῦ, στὰ μύρια θαυμαστὰ Του,
ἐξίστανται οἱ οὐρανοί, τ᾿ ἄπειρα θαύματὰ Του,
στηρίζουνε τοὺς ἀσθενεῖς, τὴν πίστη χαλυβδώνουν,
σ᾿ ὅποιους ἐπιθυμοῦν νὰ ζοῦν σωστά, πλάθονται, ξανανειώνουν.
Τὰ ἀστρικὰ συστήματα, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι,
σκορποῦν τὸ μελιχρὸ τὸ φῶς, βροντοφωνοῦν πὼς χάρι
στὴν παναλκῆ τὴ χεῖρα Του, ἦλθαν στὴν ἐπιφάνεια,
ἄριστα δημιουργήματα, στὸ φῶς ἀπ᾿ τὴν ἀφάνεια.
Κι ὁ ἄνθρωπος νοσταλγικά, φλόγα τοῦ Παραδείσου
καίει, μὰ ἀναπολεῖ, μιὰ δόξα ξεχασμένη,
ἐμπρὸς τρισόλβιε ἄνθρωπε, μὲ μιὰ ὁρμὴ κινήσου
νὰ κατακτήσεις τὴ χαρά, ψηλὰ ποὺ σὲ προσμένει.