|
|
 |
ΑΣΣΙΖΗ 2002
Ακόμη ένα βήμα
πρός τον ολέθριο συγκρητισμό
Έγραψε ό τύπος: «Δυσφορίαν εξέφρασεν ο Πάπας δια την μη έκπροσώπησιν της Εκκλησίας της Ελλάδος είς την πρόσφατον διαθρησκειακήν συνάντησιν της Άσσίζης». Έξ άλλου, ή εφημερίδα των Ιταλών (Παπικών) Επισκόπων «Άβενίρε», με τίτλο «Ή άρνησι της Αθήνας, μια βασανισμένη επιλογή», αποδίδει δηλώσεις τού εκπροσώπου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ε.Ε., Επισκόπου Αθανασίου, οτι «έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε τη συνείδησι του κόσμου», ώστε να μη αντιδρά στους διάλογους και τις διαθρησκειακές συναντήσεις τύπου Άσσίζης κ.τ.λ. Σύμφωνα δέ μέ τηλεγράφημα του ΑΠΕ, «κύκλοι προσκείμενοι στο Βατικανό σχολίαζαν: Μια μεγάλη ευκαιρία έχασε ο Χριστόδουλος, άφού ή παγκόσμια ημέρα προσευχής για την ειρήνη θα του έδινε την ευκαιρία να προσέγγιση την Αγία ΄Εδρα χωρίς κραδασμούς».
1. Και όμως ή Εκκλησία της Ελλάδος δέν έχασε μέ την απουσία της από το συγκρητιστικό συνονθύλευμα της Άσσίζης της 24ης Ιανουαρίου 2002. Αυτός πού έχασε είναι ή συνεχώς φθίνουσα παποκρατία, ή οποία έξωτερικώς μέν φαίνεται νά ενισχύεται, ουσιαστικώς όμως αποδυναμώνεται και υφίσταται έντονώτερους εσωτερικούς κραδασμούς.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ό Παπικός δημοσιογράφος της «παραδοσιακής» εφημερίδος «Remnant» Cristopher Ferrara, μέλος τής «Society of St. Pious X», προς τον φίλο του Cristopher Little στις ΗΠΑ, σχολιάζοντας τα όσα έλαβαν χώρα στην Ασσίζη και επιγράφοντας την έκθεσί του: «Αποστασία μετά την Άσσίζη» (Post Assisi Apostasy). Ό Cristopher Ferrara, πού ήταν παρών στην Ασσίζη, δύο ήμερες μετά τη διαθρησκειακή συνάντησι γράφει στο κείμενο του, το οποίο μας απέστειλε μέσω τού κ. D. Robinson o Cristopher Litlle, μεταξύ άλλων και τα έξης:
«Ρώμη (26 Ιανουαρίου 2002). ΟΙ δύο λειτουργίες που έλαβαν χώρα περϊείχαν αληθινό όργιο καινοτομιών». Ή πρώτη ήταν «με ακρίβεια η μυστηριακή κοινωνία (communicates in sacris) με αιρετικούς και σχισματικούς (σ.σ. εννοεί τους Όρθοδόξους), κάτι σταθερά απαγορευμένο από το Συνοδικό Εκκλησιαστικό Δίκαιο». «Το επίσημο κείμενο τοΰ Βατικανού», συνεχίζει ό Παπικός δημοσιογράφος, «διευκρινίζει σαφώς ότι σκοπός αύτού που ονομάζεται "οικουμενικός εορτασμός" ήταν να δείξη ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι "μαθηταί τοΰ Χρίστου" (...). Το μόνο όμως πού μπορούσα να κάνω ήταν να συγκρατήσω τον εαυτό μου από του να κραυγάσω από την αίθουσα τύπου, καθώς παρακολουθούσα τον Πάπα και τους "αντιπροσώπους των Εκκλησιών και τών εκκλησιαστικών κοινοτήτων" να προχωρούν για να τελέσουν την "εϊσοδο τοΰ Ευαγγελίου" και να το αποθέσουν στην αγία Τράπεζα, στην οποία επί αιώνες έτελείτο ή θεία Λειτουργία από μοναχούς (σ.σ. Παπικούς) που ήταν έτοιμοι να πεθάνουν, παρά να νομιμοποιήσουν τήν αίρεσι (σ.σ. τους έκτος της Παπικής Εκκλησίας). Το Ευαγγέλιο μετεφέρθη από Όρθόδοξο διάκονο, ενώ τέσσερις λαϊκοί από "Εκκλησίες και εκκλησιαστικές κοινότητες" κρατούσαν μικρά καντηλάκια. Το θέαμα αποκορυφώθηκε με το θυμιάτισμα τού Ευαγγελίου, τού οποίου ή θεία διδασκαλία απορρίπτεται και περιφρονείται σε μεγάλο βαθμό από τη σειρά τών αιρετικών και σχισματικών, τους οποίους ό Πάπας ωδήγησε στο ιερό Βήμα, σάν νά ήταν μέλη του δικού του ποιμνίου, ενώ αυτοί άνήκουν στους διαφωνούντες, οί όποιοι αρνούνται να επιστρέφουν στη μία, αληθινή Εκκλησία (σ.σ. την Παπική)». Ή σειρά των «διαφωνούντων» περιελάμβανε αντιπροσώπους διαφόρων Όρθοδόξων Εκκλησιών, της Παγκοσμίου Ενώσεως Βαπτιστών, της Εκκλησίας της Σκωτίας, τών Κουακέρων, των Πεντηκοστιανών και κάποιων άλλων αύτοαποκαλουμένων «Μαθητών τοϋ Χριστοΰ». «Κατά πολύ περίεργο τρόπο — και ϊσως με θεία έπέμβασι — οι επικλήσεις της 'Άγιας Τριάδος (από τους εκπροσώπους της "Εκκλησίας της Σκωτίας", τους Κουακέρους και τους εκπροσώπους της Παγκοσμίου Ενώσεως Βαπτιστών) δεν αναφέρονταν ουσιαστικά στην Άγια Τριάδα. Ή τριπλή έπίκλησι απλούστατα έλεγε: "Εύλογητός ο Θεός, Πατήρ, Υιός και "Αγιον Πνεϋμα". Σέ καμμία στιγμή ό Πάπας, ούτε κάποιος από τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, ως μέλος αυτής της παρωδίας δεν τόλμησε νά διακήρυξη (...) "Είς το όνομα τού Πατρός και του Ύιού και τού Αγίου Πνεύματος" (...). Αποτέλεσμα όλων αυτών δεν είναι παρά μία ιεροσυλία, ή οποία διαιωνίζει τη λανθασμένη εντύπωσι οτι οι διαφωνούντες δεν είναι ανάγκη να επιστρέφουν στην αληθινή Εκκλησία (σ.σ. εννοεί τήν Παπική) και οτι ουσιαστικά ήδη ανήκουν σ' αυτή κατά ενα σημαντικό βαθμό. Διαφορετικά, γιατί ό ίδιος ό Πάπας νά τελή λειτουργίες με λαϊκούς, πού παριστάνουν τους κληρικούς (σ.σ. εννοεί τους Προτεστάντες), και με Όρθόδοξους κληρικούς, οι όποιοι σταθερά και με σκληρό τρόπο απορρίπτουν το (Παπικό) πρωτείο διδασκαλίας (σ.σ. το "αλάθητο") και εξουσίας;».
«Ακολούθησε ή λειτουργία για τη σύναξι των "πολυγλώσσων" (Polyglot). Ό ένας μετά τον άλλο οι πιστοί διαφόρων θεών, πνευμάτων και ειδώλων αφέθησαν νά άνεβούν στον άμβωνα πού είχε στηθή εμπρός από τον Πάπα, και νά απευθύνουν σύντομα κηρύγματα γιά τήν παγκόσμια ειρήνη, ό καθένας από τη δική του θρησκευτική σκοπιά. Παρακολούθησα έντρομος — με περιέλουσε ιδρώτας αγωνίας — καθώς έβλεπα τον Βικάριο τού Χριστού (σ.σ. εννοεί τον Πάπα) νά κάθεται εκεί και νά άκούη τον Βουδιστή μοναχό (...) νά διαβάζη από τή Σιαντιντέβα, πού έλεγε- "όσο διαρκεί το σύμπαν, όσο διατηρούνται τα αισθητά όντα, μέχρι τότε μπορώ κι εγώ να παραμένω και να αποδιώχνω τις δυστυχίες τού κόσμου"».
Ό Cristopher Ferrara επικρίνει επίσης το κείμενο της προσφωνήσεως τού Ιουδαίου Ραββίνου περί ειρήνης, επισημαίνοντας οτι τούτο άνεγνώσθη «την ίδια ημέρα που το Ισραήλ άρχισε τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά Παλαιστινιακών στόχων».
Γενικώς όλο το κείμενο τού Παπικού δημοσιογράφου, πού καλύπτει έξήμισυ σελίδες μεγάλου μεγέθους (Α4), αποδοκιμάζει έντονα τον πάπα Ιωάννη - Παΰλο Β', επικροτεί τις θέσεις τού πάπα Πίου Ι', τού οποίου, όπως λέγει, ή διδασκαλία και οι θέσεις άπεδοκίμαζαν τον συγκρητισμό. Και τελειώνει οτι «ό άγιος (σ.σ. κατά τους Παπικούς) πάπας Πΐος ό Γ θα δοκίμαζε ισχυρό κλονισμό και τρόμο για την ημέρα της προσευχής για την παγκόσμια ειρήνη στην Άσσίζη το 2002».
Άλλα δέν ήταν μόνον ό δημοσιογράφος Cristopher Ferrara πού διεφώνησε με την κίνησι αύτη τοΰ Πάπα. Και ό καρδινάλιος Biffi, πάντοτε κατά τον ίδιον, αρνήθηκε να συμμετάσχη στη διαθρησκειακή αύτη σύναξι.
Επίσης δύο μέλη Ιταλικού κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, οι Frederico Bricolo kai Massimo Polledri εξέδωσαν άνακοίνωσι, πού έλεγε: «Ή προσευχή με αιρετικούς, σχισματικούς, ραββίνους, μουλλάδες, μάγους και διαφόρους ειδωλολάτρες δημιουργεί σύγχυσι μεταξύ τών (Ρωμαιο)Καθολικών πιστών».
Ιδού λοιπόν oτι αυτός πού έχασε είναι ό Πάπας και οί όμόφρονές του, οί όποιοι κατηγορούνται από Παπικούς oτι συμπροσευχήθηκαν με Όρθοδόξους, αιρετικούς, Προτεστάντες, ραββίνους και ειδωλολάτρες.
Πέραν oμως αυτών υπάρχουν και άλλα. Οτι δηλαδή ό μόνος πού δεν νομιμοποιείται νά συγκαλή συνάξεις για συμπροσευχή υπέρ της ειρήνης είναι ο Πάπας. Οτι κανείς Όρθόδοξος δεν μπορεί νά δεχθή συγκρητιστικές συνάξεις τύπου Άσσίζης, όσο άγιος και αν παρουσιάζεται οτι είναι ό σκοπός τους.
Ούτε έχει το δικαίωμα να εργάζεται ώστε να προετοιμάζη τις ορθόδοξες συνειδήσεις για μία τέτοια απαράδεκτη αποδοχή. Διότι ό Όρθόδοξος δεν πρέπει να προσεγγίζη την αιρετική Αγία "Εδρα — «με κραδασμούς» ή «χωρίς κραδασμούς» — κάνοντας αβαρίες στο πιστεύω του και μεταβάλλοντας ή υπερβαίνοντας «όρια αιώνια, ά έθεντο οι Πατέρες» του (Παρ.κβ' [27] 28).
2. Τη διαθρησκειακή σύναξι της Άσσίζης της 24ης Ιανουαρίου 2002 για προσευχή υπέρ της ειρήνης συνεκάλεσε ό Πάπας. Άλλα με ποιο δικαίωμα; Ό αιρετικός Πάπας και ή αυλή του είναι υπεύθυνοι αμέτρητων αιματοχυσιών όχι μόνο κατά τη διάρκεια τών Σταυροφοριών και δή της Δ" Σταυροφορίας (1204), πού κατέφερε, άναιτίως μάλιστα, θανάσιμο πλήγμα κατά του Όρθοδόξου Βυζαντίου καί προετοίμασε τήν πτώσι της Κωνσταντινουπόλεως στα χέρια τών Τούρκων, προς μεγάλη χαρά τών Παπικών, τήν οποία εξέφρασε άριστα ό πάπας Ευγένιος Ε' με τα λόγια, «δεν θα χαιρόμουν τόσο, αν είχαμε δέκα νίκες κατά τών Τούρκων, οσο χαίρομαι τώρα με την ύποδούλωσι των σχισματικών (εννοεί τών Βυζαντινών)» οχι μόνο κατά την περίοδο της Ιεράς Εξετάσεως, που εν ονόματι του Χριστού αιματοκύλισε τη Δύσι άλλα και μεταγενεστέρως, όταν ό Παπισμός υπέθαλπε τους πολέμους κατά της Όρθοδόξου Ρωσίας και αιματοκύλισε τα Βαλκάνια με πρόσχημα ότι ήθελε νά... φέρη τον Χριστό στους λαούς!
"Ηδη από τον 13ο αιώνα ή Ρώμη, επωφελούμενη της ανώμαλης καταστάσεως στή Ρωσία, επετέθη ενόπλως εναντίον της δια τών Γερμανών (το 1268 και 1269) και δια τών Σουηδών (το 1347). Οί ομόδοξοι Ρώσοι γνωρίζουν ότι ή επιθετική δραστηριότητα της Ρώμης κατά της Όρθοδοξίας ουδέποτε διεκόπη. Το πώς ενήργησε ό Πάπας στή Ρωσία ευθύς μετά την κομμουνιστική έπανάστασι τού 1917 όλοι το γνωρίζουν. Ή Παπωσύνη συντόνιζε την Ούνία και συνεργαζόταν με τη «νεωτερίζουσα Εκκλησία» και ταυτοχρόνως αποκαλούσε τη μαρτυρική Όρθόδοξη Πατριαρχική Εκκλησία «συφιλιδικήν» και «διεφθαρμένην» (sic)! "Ολοι γνωρίζουν πώς οί Παπικοί Ιησουίτες χειροτόνησαν μυστικά στή Μόσχα τον Επίσκοπο Νιεβέ, αναθέτοντας του τή φροντίδα για τους Παπικούς και τήν ύλοποίησι των σχεδίων τοϋ Πάπα για το πέρασμα από τήν Όρθοδοξία στον Παπισμό. Ό Νιεβέ εργαζόταν με τόσο ζήλο, ώστε με τήν ανοχή των μαρξιστών έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ουσιαστικά «Επίσκοπος πάσης Ρωσίας»!
Ή ολη πολιτεία τοΰ Παπισμού έκανε τον Ντοστογιέφσκυ να γράψη στο έργο του «Ό Ηλίθιος» οτι «ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι πιο επικίνδυνος άπό τον αθεϊσμό, γιατί κηρύττει τον Χριστό, τον Όποιο ο ίδιος παραμόρφωσε και βεβήλωσε». Έπί 70 χρόνια στή Σοβιετική Ένωσι ή τηλεόρασι αναμετέδιδε τήν παπική χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία, ενώ Πάπας και Σοβιετική "Ενωσι άντήλλασσαν αντιπροσωπείες.
Τί να πή κανείς για τους βίαιους προσηλυτισμούς στον Παπισμό κατά την περίοδο μεταξύ τοϋ Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και κατά τη διάρκεια τοϋ Β' Παγκοσμίου, όταν συντελέσθηκε ή γενοκτονία 700.000 Όρθοδόξων Σέρβων μέσα σε 4 χρόνια (1941-1945) στην Κροατία, οταν οί Όρθόδοξοι Σέρβοι υποχρεώνονταν να ράβουν πάνω στα ρούχα τους το γράμμα «Π» ( = Πραβοσλάβατς, δηλαδή Όρθόδοξος); Και τί να αναφέρουμε για τόν άνακηρυχθέντα «άγιο» από τους Παπικούς καρδινάλιο Στέπινατς, τόν ηθικό αυτουργό της σφαγής μαζί με τόν "Αντε Πάβελιτς των Όρθοδόξων Σέρβων της Κροατίας; Πίσω από όλους αυτούς και τους μανιακούς Ούστάσι κρύβεται δυστυχώς ό «άγιος» Πατήρ της Ρώμης!...
Τους δέ άθλους της Ούνίας τοϋ Πάπα από τόν 15ο αί. και εξής τίς διηγήσεται; Να μνημονεύσουμε τα κατορθώματα της κατά της μή αναγνωρισμένης άπό το Πολωνο-Λιθουανικό κράτος «Ελληνικής πίστεως» ( = Όροθοδόξου), Οταν οί Πολωνοί Παπικοί διαχειρίζονταν ατιμωρητί τίς περιουσίες των Όρθοδόξων, και οί ορθόδοξοι ναοί παραδίδονταν στους Ουνίτες ή ενοικιάζονταν σέ...Εβραίους;
Σήμερα ό πάπας Ιωάννης Παύλος Β' εξυμνεί τον τύραννο Ίωσαφάτ Κούντσεβιτς, τόν οποίο το Βατικανό αποκαλεί «άγιο ίερομάρτυρα». Άλλ' αυτός ό «άγιος» ήταν εκείνος πού λίγο πριν από τόν θάνατο του (12.11.1623) διέταξε να ξεθάψουν τα σώματα των αποθανόντων Όρθοδόξων και νά τά ρίξουν στους σκύλους, ενώ σε ολόκληρη τήν περιφέρεια του κατηύθυνε τήν τρομοκρατία κατά τών Όρθοδόξων και έκλεινε και κατέκαιε τους ναούς των.
Έξ αλλού με τήν ευκαιρία της ενάρξεως τοϋ Κριμαϊκού πολέμου (μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας• 1853-1856) ό Παπικός αρχιεπίσκοπος Παρισίων καρδινάλιος Σιμπούρ κήρυττε: «Ιερό έργο, θεάρεστο έργο είναι ή ανάγκη νά αποκρούσουμε τήν αίρεσι του Φωτίου (σ.σ. τήν Όρθόδοξη Εκκλησία), νά τήν υποτάξουμε και νά τή συντρίβουμε με μια νέα σταυροφορία (...). Ο πόλεμος πού ή Γαλλία πρόκειται νά διεξαγάγη εναντίον της Ρωσίας δεν είναι πολιτικός, αλλά ιερός πόλεμος (...)' Ολοι οι άλλοι λόγοι πού προβάλλονται δεν είναι παρά μόνο προσχήματα». Είχε λοιπόν δίκαιο ό Ντοστογιέφσκυ, οταν έγραφε για τή στάσι του Βατικανού έναντι της Ρωσίας στην περίοδο τοΰ Κριμαϊκού πολέμου: «Ό μαχητικός καθολικισμός με λύσσα και μανία (...) παίρνει το μέρος των Τούρκων εναντίον μας (...). Δεν είναι ένας οποιοσδήποτε Ιεράρχης, άλλα ο ίδιος ο Πάπας που με βροντερή φωνή σε συναθροίσεις τοΰ Βατικανού μιλούσε με χαρά γιά τις "νίκες των Τούρκων" και προανήγγελλε στη Ρωσία ενα "φοβερό μέλλον". Αυτός ό γέρος πού ξεφυχάει, μάλιστα δε "κεφαλή του χριστιανισμού", δεν ντράπηκε νά εκφραστή δημόσια και νά πή ότι κάθε φορά με άγαλλίασι ακούει γιά τις Ρωσικές ήττες».
Άλλα και στα χρόνια τοϋ άθεου μπολσεβικισμοϋ ακούσθηκαν από επίσημους Παπικούς της Δύσεως και τα ακόλουθα: «Ό μπολσεβικίσμός δημιουργεί τή δυνατότητα προσηλυτισμού της δύσκολα μεταβαλλόμενης Ρωσίας στον Καθολικισμό». «Ό μπολσεβικισμός» με τους διωγμούς του «καταδικάζει σε έξαφάνισι (...) τους φορείς μιας σχισματικής (σ.σ. της Όρθόδοξης) σκέψης και φτιάχνει, ούτως ειπείν, μιά "άγραφη πλάκα" (tabula rasa) δίνοντας έτσι τή δυνατότητα για μια πνευματική αναδημιουργία»
Και βεβαίως οί Έλληνες δεν λησμονούμε οτι το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα πού έλαβε ό Τούρκος σφαγέας του μικρασιάτικου Ελληνισμού Κεμάλ Άτατούρκ ήταν από τον Πάπα! Οΰτε και τή σιωπή του Βατικανού για τα όργια τοΰ Αττίλα το 1974 στην Κύπρο.
Θα χρειάζονταν όμως σελίδες πολλές προκειμένου να έκτεθούν οί αιματηροί διωγμοί των Παπικών στή Ρωσία, στη Σερβία και πρόσφατα μόλις στο Κόσσοβο, γεγονότα πού τα ζήσαμε σε όλη τους τήν τραγικότητα. "Αλλωστε και σήμερα οί Ιησουίτες και οί Ουνίτες συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως. Κατακλείουμε απλώς τήν παράγραφο αυτή με τή «χριστιανικώτατη» νουθεσία Παπικού μοναχού - δημίου από το Γιάσενοβατς προς τα παπικά στίφη, ή οποία τα λέγει όλα: «Σκοτώνετε ασταμάτητα (σ.σ. εννοεί Όρθοδόξους), παίρνω εγώ επάνω μου όλες σας τις αμαρτίες»... Αυτά μόνον.
Προφανώς αυτά δεν δίνουν το δικαίωμα στον Πάπα νά συγκαλή διαθρησκειακές συνάξεις για προσευχή περί ειρήνης! Διότι μια τέτοια πρωτοβουλία του Πάπα είναι εμπαιγμός της άνθρωπότητος. Για νά μην πούμε εμπαιγμός τοΰ παντογνώστου Θεού, του Θεού της αγάπης και της ειρήνης. Πώς τολμά ό Πάπας νά ευλογή τα πλήθη με αιματοβαμμένα χέρια;
3. Ουδείς βεβαίως αρνείται οτι πρέπει νά προσευχηθούμε ή μάλλον νά προσευχώμεθα συνεχώς στον Θεό «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου». Άλλα πώς; "Οχι με χέρια βουτηγμένα στο αΐμα αθώων, όπως αυτά του Πάπα, αλλά «έπαίροντες οσίους χείρας χωρίς οργής και διαλογισμού» (Α' Τιμ. β' 8)' σηκώνοντας προς τον ουρανό χέρια καθαρά από κάθε μολυσμό, ελεύθεροι από οργή και δισταγμό όλιγοπιστίας. "Αξιος νά προσευχηθή είναι εκείνος που δέν έπραξε κάτι παράνομο με τα χέρια του, αυτός πού είναι «καθαρός τή καρδία» και εκείνος πού δέν ώρκίσθη για νά δολιευθή τον πλησίον του εξαπατώντας τον και αθετώντας τις ένορκες υποσχέσεις του (βλ. Ψαλ. κγ' [23] 4).
Να προσευχηθούμε και να προσευχώμεθα «υπέρ της ειρήνης τοΰ σύμπαντος κόσμου». Όχι όμως μέσα σε συγκρητιστικες συνάξεις, όπου συμμετέχουν αίρετικοί, διότι τό απαγορεύουν οι Ίεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας. Και οι Παπικοί είναι αιρετικοί, όπως ορθώς παρατηρεί ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης στην ερμηνεία τού 46ου Αποστολικού Κανόνος, όπου αναφέρει τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων, τον Ηλία Μηνιάτη, τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, τον σοφώτατο και ακρότατο εκείνον θεολόγο με τό «οι παπικοί αιρετικοί εισι» και ημείς οι Όρθόδοξοι «ώς αιρετικούς αυτούς άπεκόψαμεν». "Αλλωστε ορθώς ό αρχαίος Κανονολόγος Άριστηνός στην ερμηνεία του Α' Κανόνος του Μ. Βασιλείου παρατηρεί: «Αιρετικός (είναι) ό κατά την πίστιν αλλότριος" ό δε κατά τι ίάσιμον ζήτημα, (αυτός είναι) σχισματικός».
Μήπως την αλήθεια αύτη, ότι δηλαδή οι Παπικοί είναι αίρετικοί, δεν υποδεικνύει και ή θεοφώτιστη Πατερική σοφία και ή συνείδησι του λαου, του φύλακος της ορθοδόξου πίστεως, εδώ και ένδεκα αιώνες από την εποχή του Μ. Φωτίου, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και διαφόρων τοπικών συνόδων, όπως καταφαίνεται και άπό το «Συνοδικόν της Όρθοδοξίας»; Και αυτά, διότι είναι μεγάλες οί διαφορές μας με τους Παπικούς (το Filioque, το θέμα της άκτίστου ουσίας και άκτίστου ενεργείας τού Θεού, ή σχολαστική και ήσυχαστική θεολογία, ή περισσεύουσα άξιομισθία τών αγίων, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο και το αλάθητο του Πάπα, ή άσπιλος σύλληψις της Θεοτόκου, ό απόλυτος προορισμός, ή άνακήρυξι τού Βατικανού ώς κράτους με ηγέτη τον Πάπα κ.α).
Να προσευχώμεθα «υπέρ της ειρήνης τοΰ σύμπαντος κόσμου». "Οχι όμως σε διαθρησκειακές συνάξεις, οπου συμμετέχουν κατ' όνομα Χριστιανοί, οί οποίοι πάσχουν βαρύτατα στα θέματα της Τριαδολογίας, της Χρι-στολογίας, της Έκκλησιολογίας και της Έσχατολογίας. "Οχι σε διαθρησκειακές συνάξεις, οπου συμμετέχουν εκπρόσωποι ειδωλολατρικών θρησκειών, οί όποιοι έπικαλούνται πνεύματα πονηρά ή πνεύματα νεκρών και προβαίνουν σε μαγείες, τελετές «βουντού» και ανθρωποθυσίες, για να ευχαριστήσουν τον διάβολο! "Οχι σε συνάξεις όπου συμμετέχουν μουσουλμάνοι, το «απηνές και άλλόκοτον έθνος», ‘οπως το αποκαλεί ό άγιος Μάξιμος ό Όμολογητής, το έθνος με τήν «λαοπλάνον θρησκείαν», που είναι «πρόδρομος του Αντίχριστου», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. "Οχι σέ συνάξεις με μουσουλμάνους, οι οποίοι ουδέποτε άρνούνται το «τζιχάντ», τον «ιερό πόλεμο» κατά των απίστων, των μη μουσουλμάνων. Διότι το Κοράνιο επιτάσσει: «Πολεμήστε τους απίστους (σ.σ. τους μη μουσουλμάνους) σκοτώνοντας τους, μέχρις ότου να μην ύπάρχη πειρασμός και να είναι ή θρησκεία τού Αλλάχ ή μοναδική». "Οχι προσευχές σέ συνάξεις οπου συμμετέχουν θεομάχοι και θεοκτόνοι Ιουδαίοι, οι όποιοι αρνούνται τον Χριστό, τον οποίο άλλωστε έσταύρωσαν, και δεν Τον ομολογούν, προσδοκώντες τον δικό τους «Μεσσία», τού οποίου προετοιμάζουν την έλευσι με τις γνωστές μεθοδεύσεις της Νέας Εποχής και της παγκοσμιοποιήσεως.
Να προσευχηθούμε και να προσευχώμεθα «υπέρ της ειρήνης τοΰ σύμπαντος κόσμου». Άλλα είς ποίον; Στά πνεύματα ή στον Αλλάχ τού Μωάμεθ, πού δεν έχει τίποτε το κοινό με τον Τριαδικό Θεό; Λησμονούμε οτι ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης χαρακτηρίζει τη μονοπρόσωπη αθεΐα τοΰ Ισλάμ «κεκρυμμένην άσέβειαν»; Ή στον Χριστό των αιρετικών, οί οποίοι έχουν αλλοιώσει το πανάγιο πρόσωπο και τη θεία του διδασκαλία; Ή στον παραμορφωμένο Χριστό τοΰ Παπισμοΰ, του οποίου το έργο ανέλαβαν να διορθώσουν οί μεγάλοι ίεροεξεταστές; 'Ή στον έστερημένο της θείας δυνάμεως του Χριστό του συνονθυλεύματος πού λέγεται Προτεσταντισμός, ό οποίος έπευλογεί δια των «επισκόπων» του ή «των ιερέων και αρχιερέων» γυναικών τους γάμους ομοφυλοφίλων; 'Ή μήπως στον αναμενόμενο Μεσσία της ιουδαϊκής Συναγωγής, την οποία, επειδή είναι άμοιρη καρπών πνευματικών, τήν έξήρανε ό Κύριος;
Να προσευχηθούμε και να προσευχώμεθα για τήν ειρήνη. Άλλα υπάρχει ειρήνη χωρίς τόν Χριστόν, τόν Κύριον Ίησούν, τον Υίόν και Λόγον του Θεού, όπως έπροφητεύθη στην Παλαιά Διαθήκη, όπως έφανερώθη «εν σαρκί», όπως έκηρύχθη από τους θεοπνεύστους Αποστόλους, όπως έδιδάχθη από τους θεοφόρους Πατέρας, όπως δηλαδή τόν πιστεύει και τόν διδάσκει ή Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή ή Όρθόδοξος; Δεν υπάρχει! Κανείς δεν μπορεί να γνωρίση ζωή ειρηνική για τόν εαυτό του και για τους άλλους (βλ. Ρωμ. γ' 17) χωρίς τόν «άρχοντα της ειρήνης», τόν Κύριον Ίησούν. "Ολοι θέλουμε τήν ειρήνη. "Αλλη όμως είναι ή ειρήνη τού κόσμου — τών πλανηταρχών, τού ΝΑΤΟ, των ποικίλων συνασπισμών, της Ε.Ε., τών συνθηκών, των συμμαχιών κ.τ.λ. — και άλλη ή ειρήνη τού Χριστού. Γι' αυτό ό Κύριος είπε στους μαθητάς του πριν από το Πάθος του: «Είρήνην άφίημι ύμίν, είρήνην την εμήν δίδωμιν ύμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι ύμίν» (Ίω. ιδ' [14] 27). Και πάλι: Σας τα είπα αυτά για να έχετε «είρήνην εν εμοί»' δηλαδή ειρήνη δια της κοινωνίας και ενώσεως σας με έμενα (Ίω. ις'[16] 33).
Να προσευχηθούμε και να προσευχώμεθα «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», άλλα είτε «κατά μόνας», είτε με όμοπίστους, όμόφρονες, όμοψύχους αδελφούς «εν παντί τόπω». Κυρίως όμως μέσα στους ορθόδοξους ναούς μας κατά την ώρα της λατρείας, μάλιστα δε της θείας Λειτουργίας, όταν προσφέρεται ή κατ' εξοχήν ειρηνική αναίμακτη θυσία. "Αλλωστε ό λόγος τού Κυρίου είναι σαφής: "Οπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι στο όνομά μου και για σκοπούς σύμφωνους προς το θέλημα μου, εκεί είμαι και εγώ μεταξύ τους, για να τους εισακούω, να τους οδηγώ και να τους εμπνέω (Ματθ. ιη' [18] 20). Άλλα πώς μπορεί να είναι παρών ο Χριστός σε μία σύναξι αιρετικών, ειδωλολατρών, βου
διστών, άνιμιστών, μωαμεθανών, βραχμάνων κ.τ.λ.;
Άλλοίμονον εάν ό Όρθόδοξος λαός άποστή από τις πάγιες, τις θεόσδοτες αυτές θέσεις. Γι' αυτό δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε οτι Όρθόδοξος Επίσκοπος είπε: «Στήν Ελλάδα (...) πολλοί δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια αποψι πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι ή μεγάλη πρόκλησι, να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη άντιδράση από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες που δεν ανήκουν στα γεγονότα». Χρειάζεται άμεση έπεξήγησι ή δήλωσι αύτη. Ποιοι είναι οι φονταμενταλισταί στην Όρθοδοξία; Μήπως όσοι έχονται στερρώς «της άπαξ παραδοθείσης πίστεως» (Ίούδ. 3); Άλλα τότε φονταμενταλισταί είναι όλοι οι θεοφόροι Πατέρες, οι Οικουμενικές Σύνοδοι, οί όσιοι Μάξιμος ο Όμολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς, Νικόδημος Αγιορείτης, Νεκτάριος Πενταπόλεως κλπ. Και επί πλέον τί σημαί
νει ή φράσι «πολλοί δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου»; Και πώς «θα τους προετοιμάσουμε»; Με μινιμαλισμό ( = συρρίκνωσι) του δόγματος, δηλαδή υποστολή της σημαίας της αληθείας; Με άπόκρυψι ή παραποίησι της αληθείας; Με εκτροπή άπό τήν «απαξ παραδοθείσαν τοΐς άγίοις πίστιν» (Ίούδ. 3); Με συμφυρμό εν ονόματι δήθεν της αγάπης με τους αιρετικούς, για τους οποίους ό θεοδίδακτος Μαθητής και κατ' εξοχήν κήρυξ, ύμνητής και εκφραστής της αγάπης έγραψε• «αϊρετικόν ανθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτοΰ» παράτησε τον και απόφευγε τον; Διότι, συνεχίζει ό Απόστολος, γνώριζε οτι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διαστραφή και άμαρτάνει, και για τήν αμαρτία του αυτή ελέγχεται και κατακρίνεται άπό τή συνείδησί του και άπό τον ίδιο τον εαυτό του (Τίτ. γ' 10-11).
Πέραν αυτών οι ώς άνω δηλώσεις δημιουργούν και μία εύλογη απορία στο πλήρωμα της Ελληνικής Όρθοδόξου Εκκλησίας. Ποιός είναι ό ρόλος τού Γραφείου της στις Βρυξέλλες; Για να δίνουμε τή μαρτυρία της Όρθοδοξίας, μια ταπεινή, άλλα σταθερή μαρτυρία καθαρής πίστεως και ανόθευτου δόγματος, ή για να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας σύγχρονης Γαλιλαίας των εθνών ή νέας Βαβυλωνίας; ή ενός συγκρητισμού της Νέας Εποχής;
Ασφαλώς και πρέπει να προετοιμάσουμε τους πιστούς. Άλλα οχι με την παρουσία μας σε διαθρησκειακές συνάξεις τύπου Άσσίζης. "Οχι με οίκουμενιστική, συγκρητιστική, έκκοσμικευμένη νοοτροπία και αίρετίζουσα θεολογία. Άλλα «επόμενοι τοις θείοις Πατράσιν». Ή θεάρεστη αυτή προετοιμασία πρέπει να γίνη και να γίνεται από Επισκόπους, οι οποίοι είναι «και τρόπων μέτοχοι και θρόνων διάδοχοι» τών θεοφόρων Αποστόλων. Και από λαϊκούς, οι οποίοι παραλαμβάνουν και φυλάττουν «την καλήν παραθήκην» (Β' Τιμ. α' 14) τής ορθοδόξου διδασκαλίας, διότι «ο διάβολος έφέστηκεν έτι και εξεδρεύει» κατά τον ιερό Χρυσόστομο, οι όποιοι φυλάττουν τον θησαυρό αυτό «δια Πνεύματος αγίου τού ενοικούντος εν ήμΐν» και κρατούν μέ άγιο φόβο «το μυστήριον τής θεολογίας», το οποίο «τρανώς παρέδωκε τη Εκκλησία τών αγίων Πατέρων ο χορός».
Γενικώς από θεολόγους κληρικούς και λαϊκούς, οί οποίοι «αγρυπνούν υπέρ τών προβάτων», υπέρ της λογικής ποίμνης του Χριστού, αγωνίζονται να πράξουν τα εύάρεστα στον Θεό και όχι στον κόσμο, εκφράζουν τη διαχρονική συνείδησι της Εκκλησίας, με το κήρυγμα δε και τή ζωή τους αναβιώνουν Πατερικές εποχές. Μέ μία φράσι* άπό ποιμένας και διδασκάλους, οι οποίοι μέ τον λόγο και τον βίο τους «λίαν ευφραίνουν τους Όρθοδόξους και καταισχύνουν τους κακοδόξους».
|
Αγγλικά
